Birtingur - 01.01.1959, Síða 63

mér, ef það er rétt, að hún haldi framhjá mér, þá skal ég fletja svo-
leiðis á henni smettið, að ekki þurfi að leggja hana á spítala.
— Og hvað svo?
— Það veit ég ekki.
— Elskarðu hana?
— Meir en þú heldur.
— Og veí’ðurðu fyrir það að gera þessa flónsku?
— Já.
— Og hvað mundirðu nú gera í málinu, ef þú ekki elskaðir hana?
— Það er ofur einfalt. Ég mundi halda áfram að vera með henni.
— En hvað hefurðu uppúr því?
— Margt.
Hún bandaði frá sér með hendinni og hallaði sér út um gluggann. Niðri á
götunni, framan við næturklúbbinn, voru áflog í aðsigi. Einhver þrumdi
með drynjandi bassarödd: „Ég skal sveimér gefa honum einn, það getur
hann bölvað sér uppá!“ Tveir himnar blöstu við augum Agniesku: him-
inninn sjálfur og spegilmynd hans í forinni. Stjörnurnar voru litlar og
óverulegar í þeim báðum. Agnieska skalf: Zawadski lagði höndina á öxl
henni. Hún leit upp og tók í fyrsta sinn eftir því, að þessi maður hafði
beiskjulegan munnsvip og djúpar hrukkur á enninu.
— Heyrðu nú til, sagði hann. — Þegar til kastanna kemur eruð þið hver
annarri líkar og þess vegna þýðir í rauninni ekkert við ykkur að tala. En
eitt vildi ég samt segja: menn vilja eiga eitthvað útaf fyrir sig, og við
því er ekkert að gera. Ef það er ekki félagi og heldur enginn af ykkur
kvenþjóðinni, þá vill maður að minnsta kosti eiga bölvaða sómatilfinning-
una ósærða. Þegar við vorum í herbúðunum var einum af strákunum
skrifað að heiman, að kærastan hans lægi með Þjóðverja. Mönnum leiðist
i herbúðunum. Félagarnir helltu sér yfir hann með ráðleggingar sínar.
„Skítt með það — sögðu þeir — hugsaðu ekki um það, Mietek. Þegar
þú ert kominn heim og þið eruð gift, skaltu bara hengja mynd af ORR-
USTUNNI VIÐ GRÚNWALD yfir rúmið. Littu á har.a — þá kemstu
strax í betra skap. Þar var það, sem hinir fengu smjörþefinn af okkur.“
Náunginn var að sleppa sér af illsku og loks sagði hann: „Ég skal sýna
henni.“ „En ef þetta verður nú þrjátíuárastríð?" „Ég skal orna því á
hálfum mánuði," sagði hann og daginn eftir var hann horfinn. Við héld-
um hvarfi hans leyndu í mánuð, þá kom hann aftur. „Þá er það í lagi,“
segir hann. Agnieska, tvisvar fór hann yfir þrefalda víglínu, því að hann
varð að fara krókaleiðir, bara til þess að mölva flöskuna á hausnum á
stúlkunni og tæta hana sundur með skörungi. Hann var hringavitlaus,
það er gefið, en ég tek hann framyfir hina.
Hann reis upp, tók annan jakka úr skápnum og fór að klæða sig í hann.
— Hvað varð um hann? spurði Agnieska.
Birtingiir 61