Birtingur - 01.01.1959, Síða 66

Svo gekk hún út á götuna. Það var orðið aldimmt. Borgin sveif ómerkjan-
lega inn í svefninn vafin björtu skini stjarnanna.
III
— Já, hann er, sagði dyravörðurinn og brosti til Agniesku. I miðjan
tanngarðinn var stórt skarð, sem gerði hann prakkaralega kærulausan á
svipinn. — Hann situr við barinn. Getið þér troðizt? Það er pakkað í
dag . .. Hann fór að dyrunum því hávær mannsöfnuður reyndi að þrengja
sér inn.
Agnieska fór inn í salinn. Þar var hálfrökkur og óloft: perurnar hengu
eins og stjörnur neðan í lágu loftinu. Þegar hún kom að dansgólfinu
varð hún að stansa. Dansfólkinu var þrengt saman á nokkurra fermetra
spildu þar sem það trampaði hvað um annars tær og rakst á aflátslaust,
baðst afsökunar og hneigði sig kurteislega hvað fyrir öðru. Stúlkurnar,
sem allar voru eins klæddar og önguðu af sama ódýra ilmvatninu, hvíldu
höfuð á öxl dansherranna, loftið var reykmettað, hrokkinhærður söngvari
emjaði værninn söng um skilnaðarstundina. Þjónn sagði við Agniesku:
— Gjöra svo vel og færa yður; þér eruð fyrir . . . Tvö augu horfðu beint
í andlit henni. Það var ungur maður, dökkhærður og glæsilegur, hárið
gljáði af briljantíni og með gull í tönn. — Æjá, sagði hann þunglyndis-
lega. — Alltaf er það svona . . . Það var vínlykt af honurn. Svo var hann
horfinn. Briljantínlyktin var svo megn að hún hékk eins og þráður, auð-
fundin jafnvel í reykþrungnu loftinu. Feitur saxófónleikari með þrútið
drykkjumannsandlit, sem er svo algengt meðal hljómlistarmanna, sem
hafa spilað árum saman á næturklúbbum, reyndi árangurslaust að líkja
eftir tilburðum ameiískra einleikara. Drukkin stúlka hló tryllt og þrýsti
hendinni að öxl vinar síns, höndin var þykk eins og bægsli og hvít, með
mjúkum, holdugum fingrum. Agnieska brosti með fyrirlitningu. Skyndi-
lega hætti dansinn og tugir fólks með svitastorkin andlit gengu hjá henni
til sæta sinna. Drukkinn maður varð eftir á dansgólfinu og hrópaði:
„Meira!“ Tvær stúlkur drógu hann með sér að borðinu. Ljósin kviknuðu,
hljómsveitarmennirnir þurrkuðu svitann af enninu og lögðu frá sér hljóð-
færin.
— Þér eruð eins og Mona Lísa, fröken, heyrðist sagt bakvið Agniesku.
— Mæðusvipurinn skyldi þó ekki vera af því að þér eigið ekki, frekar
en hún, svona dásamlegt, lítið armbandsúr merkt „Tissot“? Kanske við
ættum að tala dálítið um það ... ?
Hún hélt áfram í áttina að barnum. Þrengslin voru óskapleg: það var
hrópað, sungið og skammast; menn drukku dús, kysstust og tókust í
hendur. Innan við barborðið áttu tveir þjónar annríkt. Annar var lág-
vaxinn og horaður með síkvikt, glaðlegt andlit, hinn var hávaxinn og
64
Birtingur