Birtingur - 01.01.1959, Qupperneq 67

svipur hans bar vott um óbifanlega ró. Hann meðhcndlaði glösin af
stökustu alvöru. Hann afgreiddi viðskiptavinina eins og læknir undirbýr
skurðaðgerð, sannfærður um að hún muni takast eftir áætlun. Yfirleitt
tók hann ekki tillit til æðishrópa hinna drukknu en vann eftir sínum
eigin hárnákvæmu fyrirætlunum.
Loks tókst henni að troðast til Grzegorz. Hann sat við barendann,
þar sem nikkelinn endaði í mjúkum boga, og horfði þögull fram
fyrir sig votum augum. Það var sterkur svipur með systkinunum: hann
var hávaxinn eins og hún, háraliturinn óákveðinn, hvorki dökkur né ljós,
augun skiptu lit eftir veðrinu frá himinbláu til dimmgræns. Breiðleitt
andlitið var þrútið og djúpar hrukkur 'dregnar niður af munnvikjunum.
Hann sat með hönd undir kinn. Agnieska ýtti við honum. Hann hrökk
við.
— Kom hún? spurði hann.
Hún hristi höfuðið.
— Nei, sagði hún — þú ert búinn að drekka of mikið, Grzegorz.
Hann horfði á hana eins og dauðan hlut.
— Það er ekki fyrir það brennt, að þú hafir á réttu að standa, sagði
hann. Hann tók til sín vatnsglas: — En hvaða ályktun dregurðu af því?
— Mig langar að drekka með þér nokkur glös, sagði hún. — En ég vil
ekki sitja uppi með lík eins og í fyriadag. Hefurðu efni á að gefa einn
umgang ?
— Ekki veit ég hvort ég hef það. En ég geri það, sagði hann. Hann laut
í áttina til barþjónsins. — Eitt glas hérna, hvíslaði hann í trúnaðartóni.
Svo tók hann glasið sitt og skálaði við Agniesku. Þau drukku út. Hann
horfði á hana blindum augum. — Svo hún kom þá ekki, sagði hann.
Röddin hljómaði ódrukkin og Agnieska skildi, að Grzegorz hafði mis-
tekist að drekka frá sér ráð og rænu.
— Nei, sagði hún. — Hún kom ekki.
Það lék bros um varir hans.
— Ég vissi það alltaf, sagði hann — þú furðar þig líklega oft á því
hvers vegna í andskotanum ég er að spyrja?
— Jú, sagði hún. — En hún kom semsagt ekki.
Hann hristi höfuðið. Brosleiti þjónninn spurði: — Aftur í glösin? Á ég
að skipta um glös? — Hann skenkti eldsnöggt án þess að bíða svars og
var horfinn bakvið flöskurnar sínar. Hljómsveitin byrjaði aftur. Menn
risu upp af háum stólunum og tróðust í áttina að dansgólfinu.
— Ég vissi, að hún mundi ekki koma, sagði Grzegorz. — Það versta
eru næturnar, Agnieska. Ég loka augunum og sé hana fyrir mér: hún
réttir hendurnar í áttina til mín og segir eitthvað, sem ég heyri ekki og
get ekki skilið. Ég hef það á tilfinningunni, að hún liggi líka eins og ég
og horfi út í myrkrið og hugsi til mín eins og ég hugsa til hennar. Og
Birtingur 65