Birtingur - 01.01.1959, Qupperneq 72

annað en smámunir. Þau skilja. Búið. Punktum. Kanske reyna þau að
lifa skynsamlega, kanske ekki, það má guð vita. En þarna verður hún
að enda; það er nóg komið af vitleysunni! Semsagt: þau skilja. Ham-
ingjuleitin er á enda. Hún er alltaf tilgangslaus en þó þess verð að lífinu
sé fórnað fyrir hana. Þetta eru ekki mín orð heldur Stendahls. ómaksins
verð eða ekki? spurði hann barþjóninn.
— Ómaksins verð, svaraði barþjónninn.
— Nei, alls ekki, sagði Grzegorz — en skítt með það. Vilduð þér gjöra
svo vei og láta okkur hafa tvo vodka.
— Hún mundi aldrei geta fyrirgefið þér þetta, sagði Agnieska.
— Hvað?
— Þetta sem þú varst að segja rétt áðan.
— Hún kemur hvort eð er ekki.
— Langar þig til að eyðileggja allt?
— Já, sagði Grzegorz. — Ég vil ekkert muna. Það er dónaskapur að ætl-
ast til þess að fólk minnist sinna helgustu stunda. Minningarnar: þær
eru óþverri.
— Hvað á bókin að heita?
— Það er ekki gott að segja, svaraði hann hikandi. Hún verður hvort eð
er ekki til nema í ímyndun minni. Ég er efnafræðingur, djöfullinn hafi
það. Og nafnið? Eitthvað um þögn, eitthvað um það að halda sér saman
um annarra málefni. Ja, hvað finnst þér?
Fólkið smátínist út. Brosleiti þjónninn keppist við að fægja nikkelinn með
stórum klút. Expressovélin var þögnuð, hljómsveitin löngu hætt. Einn
gestanna svaf fram á hendur sér. Félagarnir ýttu við honum og endui’-
tóku í sífellu:
— Bolek, stattu upp . . . Bolek, strammaðu þig af .. . Bolek, láttu nú ekki
eins og fífl!
— Nú erum við að loka, sagði brosleiti þjónninn. — Við sjáumst aftur á
morgun.
Grzegorz borgaði og þau fóru út. Kaldur gustur fór um strætin. Grzegorz
hallaði sér að Agniesku og tók hönd hennar; hönd hans var sveitt og
heit,
— Kemur hún?
— Elskendurnir hafa fundist um seinan, sagði Agnieska. Hún geispaði
syfjulega.
Grzegorz hló.
— Agnieska, sagði hann og sleppti hendi hennar. — Þú skalt ekki taka
þetta alvarlega, sem ég var að segja. Ég er ekki nema nokkrum árum
eldri en þú en það get ég sagt þér, að enn hef ég ekki rekist á mann-
eskjur, sem hafa fundist á réttu augnabliki í lífinu. Þvílíkt augnablik er
nefnilega ekki til í lífi manns og getur aldrei orðið. Það er eins og það
70 Birtingur