Birtingur - 01.01.1959, Síða 89

Thor Vilhjálmsson:
»Life of the rolukast“
Var ekki samþykkt á Alþingi 2. marz 1945 að
drífa sig í að byggja aðalmyndaskáldi Islands
Jóhannesi Sveinssyni Kjarval veglegt hús sem
úulítinn vott þess að þjóðin hafi ekki þegið
g'jafir hans án þess að finna til þakklætis í sín-
um mörgu hjörtum sem ekki skulu númeruð
hér. Hrifning um allt land. Islenzkur fram-
kvæmdamaður var einu sinni sendur á ríkis-
kostnað til þess að efla sín eigin viðskipta-
sambönd út um lönd og treysta aðstöðu sína
til að margfalda auð sinn samkvæmt lögmálinu
að ríkisvaldið eflir þann mest sem duglegastur
hefur verið að hjálpa sjálfum sér með því að
úraga með óskilgreindum segulstálum denarana
allra þeirra sem lítið hafa ofan í eina heljar-
uiikla skjóðu undir sínum eigin rassi. Kaup-
sýslumaður þessi ferðaðist um norðanverða álf-
una og sagði: Skrítnir þessir Italir. Náttúrlega
osköp elskulegir menn. En alveg galkolómögu-
legir menn. Þeim finnst sko þeir séu sko búnir
að gera það sem þeir ætluðu að gera um leið
°g þeir hafa orð á því. Þegar þeir eru búnir að
sleppa orðinu þá er það alveg gleymt sem þeir
lofa að gera og svo gera þeir sko ekki nokkurn
skapaðan hrærandi hlut væni minn.
Frá 1945 þangað til 1957 eru 12 ár að líða,
osköp hægt og rólega þumlungast þau áfram á
þessu landi með sínum löngu umhugsunartæki-
fserum skammdegisnóttanna og síldveiðitauga-
veiklun á sumrum, sama kjaftaröflinu í þing-
sölum, stundum er A ráðherra og stundum B,
ekki tekst að losna við herinn þó að menn segi
á einum púnkti tímans út um öll lönd: Töggur
í þessum íslendingum. Nú ætla þeir að segja
útlendu soldátunum að hypja sig.
Og það standa útlendir ferðamenn á hafnar-
bakkanum slæptir af hnattreisu og leiðir á að
sjá alltaf fyrir sér við veizluborð skipssalanna
hin sömu andlit innblástursskortsins og: það
vildi ég guð gæfi okkur að fá að sjá eitthvað
nýtt. Er þá hægt að trekkja þann mannskap
upp og gefa honum tækifæri nýs lífs með því
að marséra með hann í Kjarvalshöllina góðu.
Rien á faire, þú gerir slag í því. Og þá eru 12
ár liðin. Allt í einu man einhver eftir Kjar-
valshúsinu. Menntamálaráðherrann lætur skola
úr hanastélsstaukunum frá því daginn áður,
lætur hringja i gestina frá því í gær: jæja þá
er það hann Kjarval í dag, segir hann. Og
gestirnir koma með kulnaðar glæður gærdags-
ins i augum heilsast með handabandi og sjá að
það er nýr maður kominn í hópinn. Ha, hann
Kjarval? hugsa þeir.
Jú, nú ætlum við að fara að byggja hús handa
meistara Kjarval, höll fyrir Kjarval, Kjarvals-
borg. Jahá, segja veizlugestirnir og fá meira
hanastél í silfurbikarana, lifna ofurlítið og
segja húrra. Bravó fyrir Kjarval, segja þeir.
Húrra fyrir Kjarval, segja þeir og finna hinn
hikandi eld hanastélsins breiðast um tómlegt
kviðarholið, vefjast um umkomulausan tæting
kótelettunnar, renna sér eins og fýrverkerí um
iðrin og einn og einn hugsar til þess að hann
hefði kannski heldur átt að fá sér buff tartar.
Skál, takk fyrir mig, takk fyrir þig og takk
takk fyrir Kjarval.
Birtingur 87