Birtingur - 01.01.1966, Blaðsíða 9
veit hann ekki betur en Eilífðar-Daði hafi
brunnið inni í höllinni.
Á þjóðveginum líður líf vort skjótt
og löndin bruna hjá með turna og hallir.
Sumarið hefur sagt þér góða nótt
og sólskinsdagar þínir eru allir.
Sú höll er seinust höpp þér veitti og auð
og hljóm af saung og ilm af rós á kveldi
og teppi á gólf og tjöldin jólarauð,
hún týnist nú í haustsins voðaeldi.
Þú rekald strandar, gleymda brautargóðs,
ó glaði jesú-töfradrykkjarálfur,
híf-opp minn bróSir, hoffmannsvin og lóSs,
vor höll er brunnin, þú ert týndur sjálfur.
Á morgun ó og aska, hí og hæ
og ha og uss og pú og kanski og sei-sei
og korríró og amen, bí og bæ
og bösl í hnasli, sýsl í rusli og þey-þey.
Síðasta erindi er gott dæmi uppá það heil-
aga orðaæði sem stundum grípur skáldin.
Hljómur orðanna fer aS hafa afstrakt gildi,
ótengt merkingunni.
Hús skáldsins fjallar um hið fullorðna skáld.
Ólafur er óumflýjanlega orðinn þegn þjóð-
félagsins. Hann á kofa og konu og stundum
barn. Meginþráður þessa bindis er afstaða
skáldsins til stéttabaráttunnar. Fyrsta kvæði í
bókinni (III, 19) lýsir því sálarstríði sem Ól-
afur á fyrir höndum. Kvæðið er að nafninu
til ástarkvæði, ort fyrir Jens Færeying, póli-
tískan baráttumann.
Þar sem vort etasráS áSur
ornaSi flöttum þorsk
vaxa nú viltar möðrur
og verpir kría sposk.
Lífsbjargafár í landi
landinn má blása í kaun,
því landsins gagn og gleSi
var goldiS þjófi í laun.
Meðan einir fóru með fiskinn
og féS nefndu aSrir sitt,
hinn þriSji kom svás úr suSri
að sækja hjarta mitt.
Ó hvar er vörður að verja
veslíngs mannfólkið hér,
sem verður í straungu aS standa
gegn stæltum þjófaher?
Það var hér sem etasráð áður
átti við skapanorn.
BIRTINGUR
7