Birtingur - 01.01.1966, Blaðsíða 6

Kvæðið á I, íoo er nýr áfangi á skáldabraut-
inni. Ólaíur heíur kynnzt Sigurði Breiðfjörð.
Heizti kostur Sigurðar cr sá, að hann getur
ort leikandi létt undir dýrum liáttum, leyst
hinar þyngstu bragþrautir án þess að styðjast
við bögumæli. Er Ólafur ætlar að leika þetta
eftir honum, kemst hann í vandræði með
rímið:
Þegar ég ligg í böndum bundinn,
barinn, í myrkri, slitinn sundur,
ekur til mín um sólna sundin
Sigurður Breiðfjörð uppheims kundur.
Sá ég ljóma sælt á hvarmi
sama bros úr gullreiðinni,
sem ég áður sviftur harmi
saung um hjá henni vænu minni.
Djúpt úr myrkrum fjóssins fjósa
feginn hlusta ég á hann tala.
Hann kallar mig til Ijóssins ljósa,
ljóssins hallar gullnu sala.
Áhrif þessa kvæðis eru einnig mjög blönduð.
Við vitum, að Ólafur liefur átt mjög hágt, en
að segja, að hann liggi bundinn böndum í
myrkri fjóssins fjósa gengur gjörsamlega fram
af okkur. En samt er laðandi fegurðarblær yfir
þessari vitrun hans. Það sést hér, að skáldið
sem brenglar meiningunni til að bjarga brag-
arreglunum tekur út laun sín. Það er fjóss-
ins fjósa (til að ríma á móti ljóssins ljósa)
sem hneykslar rnest húsfreyjuna Kamarillu.
Næsta kvæði (I, 112) er bónorðskvæði sem Ól-
afur yrkir fyrir eldri bróðurinn Jónas. Ólafur
nær sér meistaralega niðri á Nasa með því að
yrkja nákvæmlega eins og honum var fyrir
sagt:
Líneik veit ég langt af öðrum bera,
létta hryssu í flokki staðra mera,
fagureyg með fimar tær
frýsar ’ún hátt og bítur og slær.
Ó blessuð mær!
Kristilega kærleiksblómin spretta
kríng um hitt og þetta.
Allir vildu þeir eftir henni keppa,
eingum trú ég lukkaðist ’ana að hreppa,
þar til loks hún fróman fann
fjáreiganda og útgerðarmann
með sóma og sann.
Kristilega kærleiksblómin spretta
kríng um hitt og þetta.
Brennivín í hófi ’ún fær hjá honum,
hvítasykur og gráfíkjur að vonum,
gerist ’ún ekki grimm og ljót
gefur ’ann ’enni Fótarfót
og flest sitt dót.
4
BIRTINGUR