Birtingur - 01.01.1966, Blaðsíða 99

Ef íslendingar legðu niður tungu sína og
þjóðmenningu og tækju upp i hennar stað t.
d. enska tungu og menningu, fæli það í sér,
að þeir mundu flytjast yfir á annað menning-
arsvæði. Miðstöð þeirrar menningar væri ekki
á íslandi og íslendingar mundu engu fá ráðið
um mótun hennar eða þróun. íslenzk menn-
ing yrði ekki til þess að laða íslenzka menn til
ættlands síns og um leið yrði veigamikill
þáttur í ættjarðrást þeirra upprættur. Þau
lífsviðhorf sem íslendingum eru nauðsynleg
til þess að geta haldið uppi menningarsamfé-
lagi úti á hjara heims mundu þoka fyrir öðr-
um lífsviðhorfum, sem annars eðlis eru og við
annað eru miðuð. Hvorttveggja þetta mundi
slæva vilja þjóðarinnar til þess að halda uppi
íslenzku þjóðfélagi.
Þá mundi öll sjálfstæð menningarstarfsemi
bíða verulegan hnekki a£ þeirri ástæðu að
þjóðin rnundi nú fá allt sem hún þarfnast í
menningarefnum upp í hendurnar. Bækur
um hvers konar efni fengi hún frá miðstöðvum
hins stóra menningarsvæðis, þaðan fengi hún
einnig hljómlist, leiklist, útvarp og sjónvarp.
Þjóðin yrði alger þiggjandi. Við þetta mundi
auk þess metnaður hennar til allrar menning-
arsköpunar og hvers konar framtaks dvína.
Afleiðing þessa yrði, að það fólk, sem hæfi-
leika hefur til sköpunarstarfs á vettvangi
menningar mundi hverfa brott til sjálfra
menningarmiðstöðvanna þar sem aðstaða væri
betri og lífsþægindin meiri, enda skírskotaði
ekkert, sem héti ættjarðarást eða þjóðarmetn-
aður lengur til þess. Hefur raunar stundum
komið á daginn, að ýmsir íslendingar, sem
lengi hafa dvalizt með erlendum þjóðum og
samið sig að menningu þeirra kjósa alls ekki
að snúa aftur til íslands.
Að sjálfsögðu mundi það koma niður á hag
þjóðarinnar, þegar margt framtakssamasta og
hæfileikamesta fólkið hyrfi brott. Það mundi
ekki eingöngu koma fram í menningarlífi
þjóðarinnar, heldur einnig atvinnulífi henn-
ar og þá að sjálfsögðu efnalegum viðgangi.
íslenzkt þjóðfélag yrði ekki annað en hvers-
dagsleg verstöð á útjaðri hins mikla menning-
arsamfélags. Menning verstöðvar þeirrar væri
sníkjumenning, sem enginn teldi sig eiga neitt
erindi við.
Af háttsemi íslenzkra forustumanna virðist
ekki hægt að draga aðra ályktun en þá, að þeir
geri sér ekki ljósan þann mun, sem á því er
að hafa með höndum forustu þjóðar og því
að veita forstöðu hagsmunasamsteypum eins
og verkalýðsfélagi eða hlutafélagi. Oll hugsun
þeirra og öll ræða þeirra snýst um tímabundin
og meira og minna tilgangslítil lífsþægindi
tiltekinna hagsmunahópa í þjóðfélaginu og
sjálfir hafa þeir forustu í illvígum deilum um
BIRTINGUR
97