Birtingur - 01.01.1966, Blaðsíða 5

Para sólar dýrust dís,
dýrðarhóla skírust flís.
hetta er vitanlega ekki allt kvæðið, en það
nægir til að sýna okkur að kvæðið hafi falið í
sér alla helztu galla rímnakveðskaparins.
.,Hver er dýrðarhólaflís? Er það ég? Það var
alveg auðséð á henni að hún skildi ekki skáld-
skap.“ Með þessari athugasemd er höf. meir
að skopast að Ólafi, heldur en Magnínu.
Fyrsta kvæði sem nokkuð kveður að er ástar-
kvæði (I, 64). Ólafur er bersýnilega skotinn í
einni fermingartelpnanna, stúlku sem hann
hefur rétt séð nokkrum sinnum. Kvæðið sýnir
hvað honum hefur farið fram síðan á dögum
dýrðarhólaflísarinnar. „Hann leitaði fyrir-
myndar í öllum skáldskap sem hann kunni,
og reyndi að yrkja um hana undir ýmsum
háttum, en fannst hún of tignarleg fyrir alla,
bæði sáima og rímur. Að lokum fann hann að
hún átti heima í þjóðsögunum.“
Hjá lygnri móðu í geislaglóð
við græna kofann,
hann sá hvar hún stóð hið fríða fljóð
fráhnept að ofan.
Mitt er þitt og hjá mér áttu heima,
víst skaltu öllum veraldarsorgum gleyma.
Á hann leit hún æskuteitu
auga forðum,
það var kvöld í sveit og hún kvaddi hann
kærleiksorðum. [veit ég
Mitt er þitt og hjá mér áttu heima,
víst skaltu öllum veraldarsorgum gleyma.
í sínu hjarta augað bjarta
og orðið góða
hann geymir sem skart uns grafarhúm svart
mun gestum bjóða.
Mitt er þitt og hjá mér áttu heima,
víst skaltu öllum veraldarsorgum gleyma.
Ef lesandinn hefur í huga hve örlítil kynni
Ólafur hefur af þessari stúlku, getur hann
ekki annað en brosað að rómantíkinni í þessu
kvæði, grafarhúm svart og þessháttar. En
kvæðið hreyfir. Það er ekki ólaglega ort á
pörtum, viðkvæðið, t. d., er ágætt. Orðin
fráhnept að ofan þjóna margþættum til-
gangi. Þau eru sprenghlægileg innan um allt
hitt, en sýna greinilega, að pilturinn hefur
vaknað til kynvitundar. Og það er einmitt
þessi klausa sem er uppistaðan í skopleiknum
sem spinnst út af þessu. „Ja ég segi bara að
það er eins og hver önnur guðs mildi að hún
skyldi ekki hafa verið fráhnept að neðan,
hver sem hún er.“
birtingur
3