Birtingur - 01.01.1966, Blaðsíða 86

þær glósur sem honum og öðrum nútíma-
skáldum (nema þeim sem kveða hefðbundið)
Jiöfðu verið sendar í þessum vísnabullsþáttum
útvarpsins. En orð Jóns voru klippt burt a£
segulbandinu og heyrðust aldrei í útvarpið.
Lágkúran er ætíð söm við sig, jafnvel þó hún
kalli sjálfa sig „Vel mælt“ (í trausti þess að
allir trúi því að henni mælist vel, ef hún segir
það sjálf), þá þolir hún ekki nokkur vel valin
orð.
Eitt var það sem hlaut að vekja athygli í vísna-
þáttum útvarpsins; það var sífellt verið að
vitna í svonefnda „þjóðkunna hagyrðinga" (ég
segi nú fyrir mig að ég hafði ekki heyrt þessi
nöfn áður, þótt ég sjái nú, að þarna eru kom-
in nokkur af þeim nöfnum sem menn hafa
oft velt fyrir sér hvar úthlutunarnefnd lista-
mannalauna hefði grafið upp) og fengu þessir
frægu og að því er manni skildist snjöllu
vísnagerðarmenn allmikið rúm í hverjum
þætti, þannig að fá mátti nokkra hugmynd
um snilli þeirra. Er skemmst frá því að segja
að af öllum þeim ferskeytluin sem þar voru
lesnar, báru engar jafngrófan svip af hæfi-
leikaskorti til yrkinga og þær vísur sem komu
frá þessum ríkisstyrktu og (einsog það var
orðað) þjóðkunnu hagyrðingum. Vísur þeirra
náðu sjaldan að vera merkilegri en það sem
greind 13—14 ára skólabörn setja saman, og
voru raunar flestar langt utan við þann ferska
anda sem skólabörn ná á köflum í vísur sínar.
Dettur mér þó ekki í hug að halda því fram
að þessir menn geti ekki ort smellnar vísur,
enda heyrðist einstaka vottur þess, þótt lítill
væri.
Engin ástæða er til að ætla að lausavísnagerð
verði ekki stunduð á íslandi eins lengi og ís-
lenzk tunga er töluð. En það gerir íslendinga
ekki að meiri íslendingum að fylla heilar út-
varpsdagskrár með aumlegum vísnasamsetn-
ingi. Þess gerist ekki heldur þörf. Það hefur
verið ort nóg a£ frambærilegum vísum sem
nota mætti hóflega í eina og eina útvarpsdag-
skrá, ef henta þætti, og mætti þá hafa þá fjöl-
breytni að kveða eða syngja sumar vísnanna.
Ætti þá að liggja beint við að leita í vísnasafn
það, er Jóhann Sveinsson frá Flögu hefur út
gefið, og er upphaf að safni helztu vísna sem
ortar hafa verið á íslandi, eða þeirra sem á-
stæða sýnist til að varðveita, en margt kemur til
greina annað en fagurfræðilegt sjónarmið,
þegar slíkt safn er gert, einsog Jóhann tekur
réttilega fram í formála að safninu. Ef horfið
væri að því ráði, mætti að ósekju skjóta inn
á milli einni og einni ferskeytlu sem „þjóð-
kunnir hagyrðingar“ eða aðrir landsmenn
kunna að setja saman. En umfram allt skyldu
menn minnast þess, að vísnakveðskapur á bezt
við í góðra vina hópi, og skiptir þá litlu þótt
lítilvægur sé.
84
BIRTINGUR