Vera - 01.02.2002, Blaðsíða 28

Ásthildur
María
eina sem er auðsjáanlega eftir er launamis-
munurinn, en aftur á móti er erfitt að rekja
nánar af hverju hann er. Sumir vilja meina
að það sé markaðnum að kenna, aö í samn-
ingum á opinberum markaði setji konur
ekki nægilega háar kröfur.
Díana Dúa: Já, eru þetta ekki bara við
sjálfar?
Hildur Fjóla: Hluti af þessu er að konur
hafa ákveöna minnimáttarkennd. Svo er
líka pirrandi að heyra sögur eins og kemur
svo oft fyrir um að konur fái lægri laun en
karlmaður í sama starfi á þeim forsendum
að hann er fyrirvinna en ekki hún. Fyrir-
vinnuhugtakið virðist ennþá vera lifandi þó
að það sé auðvitað orðin gjörsamlega úrelt
hugmynd.
Ásthildur: Að húsbóndinn þurfi að sjá
fyrir heimilinu og fjölskyldunni en ekki eig-
inkonan.
Díana Dúa: Konur hlaupa líka alltaf heim
frá vinnu þegar börnin eru veik. Ég held að
við þurfum að berja svolitið i borðið til þess
aö fá jafnrétti, til þess að svona hlutir hætti
að teljast sjálfsagðir. Vinnuveitendur líta
nefnilega á þetta þegar þeir eru að ráöa fólk.
Ásthildur: Kvennabaráttan hlýtur þá aö
verða að snúa sér að því að breyta hugsun-
arhættinum í samfélaginu til þess að reyna
að losa konur undan þessum skyldum, að
þær hætti aö vera sjálfsagöar fyrir þær en
ekki þá.
Ef femínismi hefur komid okkur svona
langt, hversvegna er hugtakið ennþá notað
ájafn neikvœðan hátt og það virðist vera?
Ásthildur: Ég skil það ekki.
Hildur Fjóla: Einmitt, það er svo merki-
legt! Eins og með rauðsokkahreyfinguna.
Það er skammaryrði í dag. Ef maður segir
eitthvað um jafnréttismál er iðulega spurt
hvort maöur sé „einhver rauðsokka", sem er
mjög einkennilegt því rauðsokkurnar börð-
ust á sínum tíma fyrir hlutum sem við telj-
um vera sjálfsögð réttindi okkar i dag. Pen-
ingalegt sjálfstæði kvenna, löglegar fóstur-
eyðingar, fleiri leikskólar til aö auðvelda
konum að fara út á vinnumarkaðinn. Samt
er rauðsokkugrýlan alltaf.... já einmitt
þetta, grýla.
Díana Dúa: Það sem stendur sjálfri mér
næst í sambandi við jafnréttismál er að ég
varð fyrir því fyrir ekki svo löngu síðan að ég
var rekin úr Ungfrú ísland keppni því ég
hafði setiö fyrir hjá Playboy. Aftur á móti var
í lagi að karlmaður sem haföi setið fyrir í
mun klúrara tímariti yrði kosinn Herra ísland.
Ég fór náttúrulega í mál en vann það ekki.
Elín Anna: Ég man eftir þessu, þetta voru
svakalegar myndir af honum...
Díana Dúa: Þetta finnst mér vera mis-
rétti á hæsta stigi. Ungir krakkar eiga aö fá
einhverskonar geislabaugs ímynd af konum,
en hvaða skilaboð er hann að senda? Hvað
er samfélagið aö segja með þessu? Að þaö
Ég var rekin úr Ungfrú
ísland keppni því ég
hafði setiö fyrir hjá Play-
boy. Aftur á móti var í
lagi aö karlmaður sem
hafði setið fyrir í mun
klúrara tímariti yrði kos-
inn Herra ísland.
-Díana Dúa
sé í lagi aö litlir strákar hafi svona fyrir-
myndir en að konur þurfi aftur á móti að
vera hreinar meyjar fram að þrítugu?
Ásthildur: Þess vegna finnst mér einmitt
svo merkilegt þegar fólk er að segja að þaö
sé komið jafnrétti. Ef við skoðum bara öll
þessi litlu atriöi saman sjáum við að það er
ekki satt.
Hvaða skilaboð senda fegurðarsamkeppnir?
Díana Dúa: Mér finnst þær allt í lagi. Ör-
ugglega mjög gaman fyrir þær sem taka þátt
og allt það, en ég hef samt mjög lítið álit á
bransanum eftir mina reynslu af því að þaö
er greinilega ekki sama hvort þú ert karl-
maður eöa kona. Það gilda ekki sömu reglur
sem að sjálfsögðu ætti að vera raunin.
Ásthildur: Það er ofsaleg mótun sem á
sér stað þarna, þarna er einmitt verið að
búa til þessa ímynd.