Vera - 01.10.2003, Blaðsíða 12

»„Það gerist ekki oft að konur komast í tæri við sterk kvenhlutverk. Bestu leikritin eru
með fleiri karlhlutverkum en kvenhlutverkum, og það kemur kannski ekkert meistara-
verk nema á tíu ára fresti. Það er erfitt að bíða eftir því. Svo eru til fleiri leikkonur í heim-
inum en karlkyns leikarar þannig að það er úr miklu minna að moða fyrir konur." Svona
lýsir Sigríður Eyrún Friðriksdóttir þeim veruleika sem blasir við svo mörgum ungum
leikkonum, eins og henni, í dag. Hún bætir við ákveðin: „Ég ber þó virðingu fyrir leikkon-
um sem gera eitthvað sjálfar ef þær fá ekki fastráðningu í Þjóðleikhúsinu eða Borgar-
leikhúsinu. í staðinn fyrir að væla úti í horni yfir því að það sé ekkert að gera þá eiga kon-
ur bara að gera eitthvað. Það eru styrkir þarna úti. íslenskar leikkonur þurfa bara að drífa
sig í að gera hlutina sjálfar."
*
Sigríður er ein af þeim sem er ákveðin í því að láta ekk-
ert stoppa sig, enda uppalin í „gamla gettóinu", Breið-
holtinu. Hún fór fyrst á svið í skólaleikritum, eins og svo
margir, en áhuginn á leiklistinni kviknaði fyrir alvöru í
söngleik sem Menntaskólinn við Sund setti upp. Sigríð-
ur ber sterkar taugar til söngsins enda hefur hún lært
söng frá 17 ára aldri og var langt komin með 6. stig þeg-
ar hún hætti og fór út í leiklistarnám árið 1999. Leiðin
frá söngnum í leiklistina virðist hafa legið beint við hjá
henni, eða eins og Sigríður segir sjálf: „Ég valdi mér
alltaf söngleikjalög og dramatísk lög í skólanum því ég
vildi alltaf leika lögin líka."
Skólinn sem Sigríður fór í heitir Guildford School of
Acting, en margir kannast ekki við bæinn nema nefnd
séu „The Guildford Four" sem myndin „In the name of
the Father" var gerð um. „Ein frægasta leikkona Breta
12/5-6. tbl. / 2003 / vera