Freyr - 01.04.2003, Blaðsíða 2

Írakastríð
Það ku vera óguðlegt fólk úti í jjarlœgu landi
sem fer þar með bænir að heiðinna manna siði
og framleiðir eitur, sem gœti víst orðið að grandi
galvöskum köppum í harðskeyttu innrásarliði.
Þeim hroka er sjálfsagt að eyða með báli og brandi
og búa svo fólkinu lífskjör með nútíma sniði,
en með þannig hernaðaraðgerðum vex okkar vandi,
og virðist eins gott að láta það bara í friði.
Þótt leiðtoga hópsins við samþykkjum kúgara að kal/a
er kvað hafa mergsogið þegnana tímunum saman,
þá virðist hún söm okkar mannvonska að myrða þá alla
því mannskepnum þykir allt stríð vera rœkalli gaman.
Af hermönnum Saddams þar víst munu fjölmargir falla,
það finnst jafnvel sumum að Bush hafi tekist að lam ‘ann
er sprengdi hann leiðslur á salernum háreistra halla,
svo Hússein fékk tœp/ega vatn til að þvo sér í framan.
Ein stríðssamþykkt gerir þá Blair og hann Bush ofsakáta,
sem búist þeir fastlega við því að Aznarþá styðji,
og við þessu hljóti brátt Irakar undan að láta,
og alveg eins líklegt, að múslímar griða sér biðji.
Svo gera menn ráð jyrir ótiyggðum undirsáta,
þótt öllum njósnurum Saddam úr veginum lyðji.
En Bush segist klárlega kála þeim nótintáta,
þegar kominn sé jyrsti apríl, ellegar þriðji.
Víst fjölmargir telja, að Irökum eigi að svíða,
samt álíta fleiri það siðlaust að beita þá hörðu.
Svo mótmælaöldur gegn ránsferðum rísa því víða,
þótt reyndar sé vitað að múslímar hryðjuverk gjörðu.
ÖII samvinna þjóða og hlutleysi hlýtur að líða,
og hljóðna um bræðralagssáttmála þann, er menn vörðu.
En hugsuðir skynja hér upphafsþátt allsherjarstríða,
sem yrði þá mannkyni dýrkeypt og friði á jörðu.
Sturla Friðriksson.
19. mars 2003.

Líðan bænda
Sænska tímaritið ATL hefur
fjallað um það að líðan bónd-
ans sem manneskju er sjaldan
rædd. Fyrir utan það að tekj-
urnar bregðast þegar grund-
völlur búskaparins brestur þá
koma til sögunnar einmana-
leiki, sú tilfinning að vera settur
til hliðar og að jafnréttisstaða
konunnar versnar.
Varðandi það að upplifa sig
settan til hliðar segir blaðið:
Maður upplifir sig kraftlausan og
vanmegna að standa gagnvart
því að eiga ekki kost á að hafa
lengur áhrif á ákvarðanir sem
varða starf manns og stöðu.
Maður er varnarlaus gagnvart
dómum kaupenda sem bóndinn
afhendir afurðir sínar. Neytend-
ur, yfirvöld og ýmsar stofnanir,
sem fjalla um landbúnað, senda
atvinnuveginum og þeim sem
starfa við hann, þau skilaboð að
þeir séu óþarfir og óæskilegir.
Kannast nokkur við þetta?
BlaðiðATL stingur upp á því
að yfirvöld, sem létu gera
þessa könnun, hafi frumkvæði
að því að snúa sér til um-
hverfis- og heilbrigðisnefnda
dreifbýlissveitarfélaga sem oft
eru á fullri ferð við að leggja
niður búfjárrækt á svæði sínu.
Þá leggur blaðið til að sænsk
tímarit og blöð sem fjalla um
landbúnað hafi betur augun hjá
sér varðandi allt það sem styður
landbúnaðinn. Sjálfsagt er að
gera hagfræði og búvélum góð
skil en sænskir bændur eru ekki
vélmenni heldur fólk sem lifir í
samfélagi með fjölskyldum sín-
um, starfsfólki og ekki síst öllum
þeim sem heimsækja býlið og
veita þvi þjónustu.
(Landsbygdens Folk nr. 7/2003).
12 - Freyr 3/2003