Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.04.1919, Blaðsíða 49

VINLANDSFBRÐIRNAR.
29
liafa orSiS fyrir sjóiiliverfingum.
Sagan greinir og frá því, að
Skrælingjar náðu í öxi af öSrum
Islendingnum, sem falliS liafSi í
liardaganum; tóku þeir hana og
reyndu á tré, en þegar hún brotn-
aSi viS stein, þótti þeim hún aS
engu nýt. Nú sáu þeir Ivarlsefni
þaS, aS eigi mundi þeim vært aS
dvelja hér fyrir ófriSar sakir, og
ákváSu því aS snúa heim aftur.
Sigldu þeir nú norSur eftir og
fundu fimm Skrælingja í skinn-
hjúpum sofandi, og liöfSu þeir
meS sér stokka og í dýramerg
dreyrablandinn; þeir drápu þá
alla. SíSan fundu þeir nes eitt og
fjölda dýra og var nesiS aS sjá sem
mykjuskán væri, af því aS dýr-
in lágu þar uni næturnar. Komu
þeir svo í StraumsfjörS og voru
þar allsnægtir. En hér bætir nú
sagan því viS, aS þaS sé sumra
manna sögn, aS þau Bjarni og
OuSríSur liafi veriS í Straums-
firSi og tíu tugir manna meS þeim
og ekki fariS lengra, en þeir Karls-
efni og Snorri liafi fariS suSur og
40 menn meS þeim og liafi eigi
lengur veriS í Hópi en vart tvo
mánuSi og hafi komiS aftur sam-
sumars. Nú fór Karlsefni á einu
skipi norSur fyrir Kjalarnes, aS
leita Þórlialls veiSimanns. Bar
þá fyrir vestan fram og var landiS
á bakborSa þeim. Þar voru eySi-
merkur einar, og er þeir höfSu
lengi fariS, féll á af landi ofan úr
austri í vestur. Þeir lögSu inn í
árósinn og lágu viS sySri bakk-
ann, og þar var þaS einn morgun,
aS einfætingur skaut Þorvald
Eiríksson til bana. SíSan fóru
þeir norSur aftur og þóttust sjá
Einfætingaland, en þá vildu þeir
eigi lengur liætta liSi sínu. Þeir
ætluSu öll ein fjöll þau er í Hópi
voru, og þau, er þeir fundu, og þaS
stæSist mjög svo á, aS væri jafn-
langt úr StraumsfirSi beggja
vegna. — Dvöldu þeir nú þriSja
veturinn (1005—06) í Straums-
firSi, og urSu þar þá erjur milli
kvæntra manna og ókvæntra út af
konunum. Fóru þeir þaSan um
voriS og liöfSu sunnanveSur, komu
til M'arklands, fundu þar Skræl-
ingja fimm, einn skeggjaSan mann
meS tveim konum og tveim
drengjum. NáSu þeir Karlsefni
drengjunum, en hin komust undan
og sukku í jörS niSur. Drengirnir
nefndu móSur sína Yætilldi og
föSur Vægi, en konunga þá, er
réSu fyrir Skrælingjalandi, Avall-
damon og Valldidida. Þeir sögSu
þar land gagnvart sínu landi og
gengu menn þar í hvítum klæSum
og æptu hátt og bæru stangir og
færu meS flíkur. ÞaS ætla menn
Hvítramannaland. Þeir Karls-
efni og Snorri komust til Græn-
lands og voru meS Eiríki rauSa
um veturinn. En þá Bjarna Grím-
ólfsson bar út í Grænlandshaf og
komust í maSkasjó; sökk þar skip
þeirra, en nokkuS af skipsliöfn-
inni bjargaSist á eftirbátnum og
náSi landi, en Bjarni fórst. Næsta
sumar fóru þau Þorfinnur og GuS-
ríSur lit til Islands og settust aS
búi í Revnisnesi. HafSi Snorri
sonur þeirra fæSst fyrsta vetur-
inn í StraumsfirSi.
Grænlendinga þáttur, sem stund-
n m liefir ranglega veriS nefndur
Eiríks saga rauSa, skýrir öSru-
vísi frá. Herjólfur BárSarson