Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.04.1919, Blaðsíða 114

94
TIMARIT hJÓDRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
að lirinda frá sér. Ofan á þetta
bættist svo kvíðinn fyrir framtíð-
inni, ef til vill hlyti liann nú bráð-
leg-a að leita til lireppsins; láta frá
sér börnin, sitt í livern stað, til
vandalausra, þar sem þau mættu
misjafnri meðferð og slæmu upp-
eldi. Þá mundi liann verða að
horfa á konuna sína gráta sakn-
aðartárum á kveldin og vakna á-
hyggjufulla og sorgbitna að
morgni.
Svona voru kringumstæður
Jóns, þegar honmn fyrst kom til
hugar að flvtja sig- vestur um haf.
En hvernig átti liann að komast?
Hann átti ekkert til að borga far-
gjaldið sitt með. Bróðir hans
liafði farið vestur fyrir mörgum
árum, og Jón hafði heyrt, að hann
væri nú í góðum efnum. Eftir að
hann hafði velt þessu fyrir sér í
margar vikur, skrifaði hann bróð-
ur sínum, sag'ði honum kringum-
stæður sínar og bað liann um hjálp
til að komast vestur, ef liann liékli
að þar væri betra að kornast af.
Bróðir Jóns hafði brugðist vel
við. Skrifaði lionum hlýlegt bréf
og sendi fargjöldin. Sagði, að
hann þyrfti engu að kvíða hér
vestra, ef hann hefði heilsu og
vilja til að vinna. Bújörð g-æti
hann fengið liér endurgjaldsiaust,
og atvinna væri nóg í bæjunum og
kaupgjald gott.
Það birti yfir huga Jóns, þegar
hann las bréfið. Sjálfstæðisþráin
og trúin á framtíðina, s;em legið
liöfðu í dvala, vöknuðu nú aftur
til lífsins. Kjarkurinn rétti sig úr
örbirgðarkengnum og vonin liafði
nóg að starfa að byggja ofan á
nýjum undirstöðum. Heima á
ættjörðinni var mikið ta'lað um
vesturflutninga um þessar mund-
ir, og blöðin létu ávíturnar óspart
skella á þeim, sem þá voru að
kveðja landið. Bríxl um skort á
ættjarðarást, um ónytjungsskap
og leti var síðasta kveðjan frá
þeim.
Jón fék'st ekki um það. Inni í
huga sínum átti hann nóg svör, en
hann hreyfði þeim ekki. Hann
hugsaði sér að sýna það, þegar
tækifæri gæfist, að sér væri nú
gert rangt lil af þeim, sem hróp-
uðu á eftir lionum. Landið sjálft
lagði enga fæð á hann. Aldrei
hafði það verið fegurra, en nú,
þetta síðasta vor sem liann dvaldi
heima; aldrei höfðu löngu, björtu
næturnar vafið hann að sér með
meiri innileik, aldrei hafði vor-
blærinn fært honum meiri lífsþrá
og styrk, og aldrei liafði svipur
fjalilanna verið tignarlegri, en
þegar liann liorfði á þau í síðasta
sinni kveldið sem liann lét frá
landi.
Síðasti áfangi ferðarinnar var
nú á enda. Lestin smá-hægði á
sér. IJún var nú á leið inn í borg-
ina Winnipeg. Þangað, sem för-
inni liafði verið heitið. Loks
stöðvaðist liún alvég. Innflytj-
endurnir voru nú reknir síðasta
spöhnn, af lestinni inn í “Emi-
granta húsið”. Þetta var um há-
degisbil og um þann tíma árs, þeg-
ar mest var að gera. Alt var á
ferð og flugi. Sporvagnar, hesta-
vagnar og sjálfhreyfivagnar þutu
fram og aftur um strætin. Skrölt-
ið og háreystin barst upp í glugg-
ann, þar sem Jón sat og virti fvrir
sér borgarlífið. Jón liugsaði með