Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.04.1919, Blaðsíða 109

“SANTA CLAUS ”
89
sjónaukann minn, sem heitir
Muninn. Og þegar þú lítur í liann,
sérðu alt, bæði smótt og stórt, sem
er á jörðinni, þar sem loftskipið
svífur yfir. Þú sérð, meira að
segja, inn í híbýli mannanna. Þú
sérð hvert einasta barn, sem sef-
ur, en ekki þau, sem vaka. — Loft-
skipið fer finnn sinnum ofan að
jörð í nótt, og þá máttu í hvert
sinn kalla fram tvö börn, sem sofa,
pilt og stúlku, sem eru systkini.
Þú mátt sýna þeim skipið mitt og
veita hverju þeirra eina ósk. Það
er að segja: Þú mátt spyrja þau,
bvað þau vilji lielzt í jólagjöf. Og
það, sem þau óska sér, læt eg verða
komið til þeirra, þegar þau vakna
að morgni.”
“En verð eg ekki að vekja þau
til þess, að þau geti talað við
mig?” spurði Karl litli.
“Nei, ]>ú iþarft ekki annað en
bara að liorfa á þau í gegn um
sjónaukann og óska, að þau komi
til þín. Þá klæða þau sig á fáum
augnablikum og koma liingað upp
í loftskipið og tala við þig. ”
“Verður elcki erfitt fyrir þau
að vakna ? ’ ’ spurði Karl litli.
“Þau klæða sig sofandi, ganga
sofandi, og tala sofandi með opin
augun. En þau vakna ekki fyr en
á jóladagsmorgun. Þá verða ósk-
irnarj þeirria komnar framv en
draumurinn þeirra gleymdur. ”
Að því mæltu rétti ljósbærði
maðurinn Karli litla sjónaukann.
Og þegar Karl bar sjónaukann að
augum sér, þá sá liann alt, bæði
smátt og stórt, fyrir neðan sig á
jörðinni. 1 fyrstu var samt ekk-
ert að sjá, nema ísbrannir og snjó-
skafla. En brátt kom í ljós vmis-
leg-t annað, því að loftskipið var
nú komið á suðurleið.---------
“Hér nemum við staðar,” sagði
glóhærði maðurinn, sneri snerlin-
um á flaggstönginni þrisvar, og
lét skipið lmita nokkura liringa í
loftinu yfir Reykjavíkur-bæ og
liöfninni, eins og þegar riddari
]>enur eldfjörugan gæðing á ýms-
um snúningum á sléttum völlum.
“Þarna er dómkirkjan, og latínu-
skólinn. Sérðu myndastyttuna
þarna? Það er líkneski Islend-
ingsins Alberts Thorvaldsens. Og
þarna er Tjörnin. Skólavarðan
þarna. Þetta er Laugavegur,
þarna Ingólfsstræti, og þama ligg-
ur Grettisgata. Pú sérð líka líkn-
eski Jóns Sigurðssonar þarna yfir
fró. Það var gjört af meistaran-
um Einari Jónssyni frá Galtafelli,
einum hinum lang-mesta lista-
manni heimsins. — Þetta er verk-
stofan lians Ríkarðar Jónssonar,
sem er einn af mestu listamönnum
Islands og Norðurlanda. ”
“Þarna á böfninni er skipið
Gullfoss,’\ sag’ði fóstran. “Það
bjargaði lieilli þjóð frá harðrétti
og — hungurdauða. Þeir, sem
stýrðu því skipi á árunum 1915,
1916, 1917 og 1918, eru mestu
fullbugarnir, sem nokkurn tíma
bafa uppi verið með Islendingum.
Og það má óhætt segja, að skips-
böfnin á Gullfoss, á þeim árum,
bafi unnið íslandi eins mikið gagn
og allir listamenn og skáld. ”
Loftskipið leið niður að jörðu
og nam staðar hjá litlum torfbæ
ekki all-langt frá Landakoti. Þar
hafði Karl litli, er alt af horfði í