Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.04.1919, Qupperneq 115

LIF 1 LANDI.
95
sér: Hér er líf í landi; líf og
vinna.
Alt í einu blésu lúðrarnir í verk-
smiðjum borgarinnar og tilkyntu,
að nú væri miðdegisverðar tími.
Þeir, sem voru við vinnu á stræt-
unum, lögðu frá sér verkfærin;
fólkið streymdi út úr stórbygging-
unum, og allir flýttu sér sem mest
j>eir máttu. Aftur sagði Jón við
sjálfan sig: “Hér er líf í landi;
líf og vinna.”
Jón liafði liugsað sér að setjast
að í borginni um tíma, vinna af
sér fargjaldsskuldina og reyna að
draga eittlivað saman til að byrja
með búskapinn líti á landi. Yonir
hans um vinnu rættust bráðlega.
Hann komst inn í eina verksmiðj-
una, inn að einni vélinni. Hann
var ástundunarsamur við vinn-
una og trúr í öllu, sem hann átti
að gera, og vann sér hýlli yfir-
manna sinna. Hann borgaði bróð-
ur sínum fargjaldið; kom sér upp
laglegu heimili og lifði, sem sagt
er, góðu lífi; en aldrei hafði hann
neitt í afgangi og aldrei hafði
liann ráð á að taka sér hvíld frá
Adnnu.
Hann lærði að stýra einni vél-
inni, 'hún vann einn hluta verks-
ins, og Jón vann sinn. Jón stóð
við vélina dag eftir dag árið um
kring.
Hann var ekki ánægður með liag
sinn; sjálfstæðisjn'á lians var að
nokkru leyti fullnægt. Hann var
engum liáður, jmrfti ekkert til
annara að sækja, bar engan kvíð-
boga fyrir framtíðinni. Meðan
kraftarnir entust til að vinna,
mundi hann liafa nóg og geta veitt
börnum sínum sæmilegt uppeldi.
En hann var lieldur ekki ánægður.
Innan um allan skarkala l>org'ar-
innar var lífið eitthvað tómlegt
og tilbreytingalaust. Börnin hans
uxu upp og lifðu sig inn í hérlend-
an hugsunarhátt, sóttu nautnir og
skemtanir út frá heimilinu. Það
færðist einhver sljóleiki yfir sál-
arlíf Jóns. Áður hafði liann ætíð
haft eitthvert umhugsunarefni,
liafði lesið alt, sem hann komst
yfir, og haft ríkt ímyndunarafl.
En nú var hann hættur að lesa og
hugsaði lítið. Líf hans var lítið
annað en svefn og vinna. Vinnan
hafði honum ekki fundist erfið í
fvrstu, en nú var hún farin að
lýja hann. Þegar kom fram yfir
miðja vikuna, fór hann að finna
til verkja í fótunum, og í vikulok-
in var hann orðinn máttvana.
Svo hvíldi hann sig yfir sunnu-
daginn og safnaði kröftum fyrir
næstu viku.
Samverkamenn hans á verk-
smiðjunni voru flestir annara
]>jóða menn, og samrýmdist Jón
j)eim lítið. Þeir töluðu sjaldan
um annað en “daginn og veginn.”
Yngri mennirnir um ]>að, sem
fram fór á leikhúsunum eða um
kappleiki og j>ess liáttar. Eldri
mennirnir töluðu um hvernig auð-
veldast væri að vinna sér inn pen-
inga, og livernig bezt væri að kom-
ast áfram efnalega. Svona leið ár
eftir ár.
Þegar fór að hlýna í veðrinu á
vorin, eftir vetrarharðindin og
kuldann, kom vanalega einhver ó-
j>reyja í Jón. Honum fanst j>á sig
langa heim. Vorblærinn og vor-
sólargeislarnir komu með nýja
lífsstrauma í verksmiðjuna til