Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Qupperneq 145

NELLIE
127
að mestu leyti skógi vaxin, og eins
og flest þau lönd, sem nýbygð
voru. Hélzt við í skógi þessum ó-
sköpin öll af kanínum. Voru þær
fremur gæfar, enda varla orðið
mannsins varar til þessa. Af okkur
er það að segja, að við vorum fá-
tæk. Voru efnin svo lítil, að ekki
var hægt að kaupa sér skepnu til
frálags. Var því lítið um kjöt á
borðum hjá okkur. Þá var það, að
maður bauð stjúpa mínum byssu
með vægum hjörum. Var því boði
tekið þakksamlega. Varð nú sú
breyting á hjá okkur, að meira
varð um kjöt á borðum en annari
fæðu. Fórum við nú út í skóga á
veiðar, eins oft og ástæður leyfðu
Altaf veiddum við eitthvað. Gam-
an höfðum við bræður af þessum
veiðiförum. Töldum við saman,
hvað mikið hvor fyrir sig veiddi,
og eins hvað mkið allir til samans
(stjúpi minn, bróðir minn og eg)
veiddum yfir veturinn. Taldist okk-
ur svo til, að við allir til samans
veiddum 1000 kanínur yfir vetur-
inn, og það tvo vetur í röð. Var
það ekki svo .lítill búbætir. Vana-
lega byrjuðum við að veiða í n™7-
embermánuði, og hættum í byrjun
marzmánaðar.
Fyrst þegar Nellie sá okkur taka
byssuna, lifnaði heldur en ekki yf-
ir henni. Vildi hún óhn fá að fara
með okkur. Þorðum við ekki að
láta hana fara, svo hún var lokuð
inni. Ekki höfðum við samt farið
langt að heiman, er Nellie kom til
okkar. Hafði hún einhvern veginn
sloppið út. Var hún þá ekki lengi
að finna spor okkar og ná okkur.
Var nú rétt að því komið, að við
snerum aftur, því við héldum að
hún mundi fæla allar skepnur frá
okkur. Þó varð ekki af því. Stjúpi
minn sagði Nellie að hún yrði að
ganga á eftir okkur, og mætti
ekki láta heyra til sín. Var hún vilj-
ug að gera það, ef hún fékk að
ganga á eftir þeim, sem á byssunni
hélt. Gengum við vanalega svo, að
sá sem á byssunni hélt, gekk á
undan, en ekki samhliða. Var Nellie
ekki fáanleg til að ganga annars-
staðar en á milli okkar. Ekki
hreyfði hún sig eða lét til sín
heyra, þó hún sæi einhverja skepnu.
Eins stóð hún kyr meðan byssunni
var miðað, en eins fljótt og hún sá
reykinn koma út úr byssuhlaupinu,
þaut hún af stað að sækja veiðina.
Rétti hún veiðina þeim, sem skaut,
og tók sitt pláss fyrir aftan skytt-
una. Vanalega þökkuðum við henni
fyrir að færa okkur. veiðina, og
varð liún glöð yfir því. Þó ltom það
fyrir, að svo mikill veiðihugur var
í okkur bræðrum, að við gleymdum
að þakka henni fyrir það, sem hún
færði okkur. Varð hún þá daprari
í bragði og lagði næst veiðina við
fætur okkar. Merkilegt var það, að
aldrei gelti hún, er hún sótti það,
sem við höfðum skotið. Ekki hljóp
liún heldur eftir þeim skepnum, er
höfðu orðið okkar varar, og hlupu
áður en við komumst í færi við
þær. Eg man heldur aldrei eftir að
hún gelti, er hún hljóp eftir dýrum,
sem hún veiddi sjálf. Er það ó-
vanalegt af hundi. Ekki leið á
löngu áður en við urðum þess var-
ir, að Nellie sá betur en við. Tók
liún þá upp á því að reka snopp-
una í kálfann á þeim, sem á byss-
unni hélt. Reisti hún þá höfuðið
hátt og horfði í þá átt, sem hún sá