Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1940, Qupperneq 79

BESSI
57
saga þessi gerðist. Og hann var
eina barrtið þeirra.
Harrigan kvaðst hafa nóg handa
Bessa til að gjöra fram að jólum, og
að líkindum lengur, og lofaðist til
að greiða honum í kaup tólf dollara
á mánuði, og þar að auki skyldi hann
fá gott fæði og húsnæði. Og sagðist
hann vona, að þeim kæmi vel saman,
en slæmt þætti sér, hvað Bessi kynni
Htið í ensku.
Svo lagði Bessi af stað, með
koffort sitt, með Harrigan. Og um
leið, að hann kvaddi okkur, sagði
hann að sig langaði til að koma sem
sn°ggvast til okkar á hverjum sunnu-
degi.
Næsta laugardagskvöld kom Har-
rigan aftur til okkar og sat hjá okkur
Hálitla stund.
“Hvernig líkar þér við nýja vinnu-
manninn?” sagði Jón, þegar Har-
rigan var nýsestur.
“Eg kom hingað beinlínis til þess
að minnast á hann við ykkur,” sagði
Harrigan: “eg hefi nokkuð út á
hann að setja.”
“Þykir þér hann ekki nógu dug-
legur, eða hvað?”
‘Eg finn ekkert að honum sem
verkamanni,” sagði Harrigan; “því
að hann er allra manna duglegastur
°g vinnur eins og hann sé hamstola.
Hann hefir verið að taka upp grjót
1 hlíðinni fyrir norðan húsið, nú í
tvo daga, og eg hefi sjaldan séð mann
vinna betur. En það er eins og hann
ætlist til þess, að eg sé altaf með sér
°g vinni eins og hann, hjálpi sér til
að ná upp stærstu steinunum, hjálpi
Ser til að velta þeim og lyfta þeim
UPP í grjót hrúgurnar. Það er rétt
eins og hann megi ekki sjá mig standa
eða sitja iðjulausan. “Work, workl”
segir hann, hvað eftir annað, með
mesta ákafa, ef eg kem til hans og
stend hjá honum til að segja honum
fyrir verkum. — Auðvitað skil eg
hann ekki til hlítar, og hann á víst
ekki síður erfitt með að skilja það,
sem eg tala við hann, eins og von er
til, þar sem hann er nýkominn til
þessa lands. Eg fæst ekkert um það,
þó að honum sé ábótavant í ein-
hverju, en hinu kann eg ekki vel, að
hann segi mér fyrir verkum. Og nú
vil eg biðja ykkur að segja honum,
næst þá er hann kemur hingað, að það
tíðkist ekki í þessu landi, að þjónn-
inn ráði yfir húsbóndanum, og að
hann megi ekki taka til þess, þó að
eg vinni ekki altaf með honum.”
Jón lofaðist til að tala um þetta
við Bessa, en sagðist samt vera viss
um að Harrigan misskildi hann, hvað
þetta snerti. Harrigan sagði að það
gæti vel verið að hann misskildi pilt-
inn, en þrátt fyrir það langaði sig
til að Jón mintist á þetta við hann.
Og svo var ekki meira talað um það
í það skiftið.
Daginn eftir kom Bessi til okkar.
Hann var að sjá glaður og hress.
Við spurðum hann strax, hvernig
honum líkaði vistin.
“Eg er ánægður með vistina,”
sagði Bessi. “Herra Harrigan er
góður húsbóndi. Hann og konan
hans eru mér eins og bestu foreldrar,
og litli drengurinn (sonur þeirra) er
elskulegt barn. Eg hefi gott fæði,
sef í mjúku rúmi, og eg hefi skemti-
legt herbergi alveg út af fyrir mig.”
“Harrigan, húsbóndi þinn, segir að
þú sért trúr og duglegur verkmað-
ur,” sagði Jón; “en hann á bágt með
að skilja þig, og hann heldur hálf-
partinn, að þú viljir að hann sé altaf