Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1940, Síða 80

58
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
með þér við verkið. Það getur hann
samt ekki, því að hann hefir svo
mörgu öðru að sinna.”
“Eg geri mér það að góðu, þó að
eg sé einn við verkið,” sagði Bessi;
“en altaf þykir mér það skemtilegra,
þegar hann kemur til mín, ekki síst
þegar hann lyftir undir stóru stein-
ana með mér. Hann þreytist heldur
aldrei á að tala við mig, og þykir
mér vænt um það. Auðvitað skil eg
samt fæst af því, sem hann er að
segja mér.”
Bessi var hjá okkur góða stund
þann dag og sagðist koma aftur um
næstu helgi.
Svo var það eitt kvöld stuttu síðar,
að Harrigan kom enn á ný til okkar,
og sýndist okkur að honum vera
allmikið niðri fyrir.
“Jæja, hvernig gengur það nú?”
sagði einn af íslensku piltunum við
hann, þegar hann var sestur.
“Það versnar altaf,” sagði Har-
rigan, tók reykjarpípu úr vasa sín-
um, setti tóbak í hana og fór að
reykja. “Það er mér næst skapi, að
láta piltinn fara. Hann þreytir mig
á ýmsa lund.”
“Er hann að verða hyskinn við
vinnuna?” spurði Jón.
“Nei, langt frá því,” sagði Har-
rigan og saug pípuna fast; “hann er
ötull og dyggur verkmaður, og það
með afbrigðum. Hann hamast við
vinnuna og færist í aukana meir og
meir með degi hverjum, grefur upp
grjótið úr jörðinni, veltir stóru stein-
unum ofan brekkuna og hrúgar þeim
upp í háa hauga. Hann er geðprýðin
sjálf holdi íklædd, er síglaður og
viljugur og sérlega góður við dreng-
inn minn. En hann kann ekki að
beita öxi, getur ekki mjólkað kýrnar,
og gefur hestinum stærri skamt af
maísmjöli en þörf er á. Og svo er
hitt, að í hvert sinn sem eg kem til
hans, þegar hann er að vinna, þá
gefur hann það ávalt til kynna á
einhvern hátt, að hann ætlist til þess,
að eg fari að vinna með sér. Um alt
þetta fæst eg samt ekki svo mjög,
nú orðið, því að eg er farinn að
venjast því. Það er annað, sem mér
þykir verra, og get ekki staðist það
til lengdar: Hann er sem sé byrjað-
ur á því, að fara á fætur nokkru fyr-
ir sólaruppkomu, og stundum strax
og dagur ljómar, og fer þá undir
eins að vinna við grjótið, eða höggva
í eldinn. En þó að hann fari hljóð-
lega, þegar hann er að fara á fætur,
og gangi hægt um gólfið og láti
hurðir aftur með gætni, þá vakna eg
samt æfinlega um leið og hann fer út
úr húsinu. Eg hefi hvað eftir annað
reynt að gera honum það skiljanlegt,
að þetta sé ekki sá rétti fótaferðar-
tími á mínu heimili, og að hann megi
ekki fara svona snemma á fætur á
meðan eg er húsbóndi hans. En eg
býst við, að hann hafi ekki skilið
mig, og vil eg því biðja ykkur að
láta hann vita, hvers eg ætlast til af
honum í þessu efni.”
Piltar lofuðust til að minnast á
þetta við Bessa, og glaðnaði þá yfir
Harrigan. Og litlu síðar kvaddi hann
okkur og gekk ofan í námubæinn,
til þess að finna frændfólk sitt, sem
þar átti heima.
Næsta sunnudag, nokkuð snemma,
kom Bessi til okkar, og var hinn
kátasti. Hann var hjá okkur fram
eftir deginum, og rétt áður en hann
lagði af stað heim, spurði Jón hann,
hvort hann kynni ennþá vel við sig 1
vistinni.