Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1940, Side 103

ÚR ÞOKUNNI
81
auga fyrir fegurð landsins. Hann
rissaði upp mynd af mér, sem hann
kallar: “Hugsjóna hrifning”. Þú
settir að sjá hana !! Mér þykir gam-
an að þessari mynd, en eg er hálf sár
við hann út af annari mynd, sem
hann hefir nýlega dregið. Myndin
er af ungri stúlku, er okkur kemur
saman um að sé ein sú fegursta
stúlka, sem við höfum nokkurntíma
séð. Og myndin er fögur, ekki vant-
ar það, en þó er hún rangfærð, því í
svipnum liggur harka og kuldi og
augun loga af andúð, sem er í al-
gjörðri mótsetning við sviplag og
augu stúlkunnar sjálfrar. Neðan
undir myndina skrifaði hann svo með
stórum stöfum:
“Beauty lives with kindness!”
Eg varð fokreiður við hann út af
þessari mynd og gaf honum rauðann
dauðann. En hann hló og sagði mér
að þetta væru hugsanir hennar gagn-
vart okkur, sem hún hyldi undir
sléttu andliti, tömdum svip og lát-
bragði, svo bætti hann við: “Farðu
þér hægt drengur minn!” — Jim
þurfti ekki að gefa mér neinar ráð-
leggingar, því mér er full kunnugt
Urn, að eg er ekki sjálfs míns herra
á meðan stríðið stendur yfir og að
framtíðin er að öllu leyti óráðin.
^essi stúlka er sonardóttir gamalla
bjóna, sem enn eru lifandi og voru
vinafólk og nágrannar afa og ömmu
áður en þau fluttu vestur til Canada.
öll fjölskyldan tók mér strax opn-
um örmum, þegar þau vissu að eg
Var sonar sonur Jóns og Vilborgar
frá Hólmi. Heimilið er stórmyndar-
^egt og eg hefi oft komið þangað.
En eg reyni að hafa þann hemil á
tilfinningum mínum að láta ekki á
því bera hve hrifinn eg er af yngstu
dóttur hjónanna. Kannske er það
aðeins stundarhrifning — kannske
hefi eg fundið þarna æfintýri lífs
míns. — En á meðan alt mitt ráð er í
lausu lofti, hefi eg bundnar hendur.
Eg eyði samt ekki öllum frístundum
mínum í óákveðna ástadrauma. Mér
til gamans hefi eg safnað öllum þeim
blómum og jurtum, sem eg hefi náð
höndunum til, þetta safn mitt er
skrásett með teikningum og eg hefi
þurkað margar jurtirnar. Svo grasa-
fræðin hefir borið svolítinn árangur.
Gróðurinn hér er einkennilega fjöl-
breyttur og ilmandi. Það er hér
meiri grænka en mig grunaði í
fyrstu.
Mér hefir farið fram í íslensku
töluvert, hefi bæði lesið hana og talað
í sumar. Eg hefi meira að segja lært
að skilja vísu Gríms:
Aldnar róma raddir þar,
reika svipir fornaldar
hljótt um láð og svalan sæ,
sefur hetja á hverjum bæ,-----
Æfinlega þegar eldra fólkið vestra
söng þessa vísu á samkomum, fanst
mér alveg sérstakur kraftur koma í
sönginn, einhverskonar sigurhTjómur
yfir því, að öldnu raddirnar í því
sjálfu bæru langt af söng unga fólks-
ins, svona á flestum sviðum. Nú skil
eg vísuna!
Það hefir oft stytt mér stundir og
gefið mér umhugsunarefni að hlusta
á “Bretland tala” í útvarpið. Út úr
myrkri Lundúna-borgar hafa hljóm-
að raddir hugprúðra manna. Hend-
ingar úr fegurstu ljóðum Breta hafa
lýst upp nóttina, hetjum Shake-
speares oft brugðið fyrir á sviðinu.