Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1948, Side 59

HAUÐUR OG HAF
41
lantl kemur. Yfirborðshrjúfir eru þeir
oft og svarakaldir, en inni fyrir býr
drenglyndi, kjarkur og karlmannslund,
sem best nýtur sín er í mannraunir
kemur. I>etta eru hermenn Islands;
dáðadrengir, sem daglega leggja líf sitt
í hættu til að flytja þjóð sinni björg í
búið. Heill sé þeim, heiður, og þökk
allra íslendinga austan hafs og vestan.
Seytjánda júlí í fyrra sumar hlustaði
eS á Karlakór Reykjavíkur syngja
nokkur lög á Arnarhóli í Reykjavík í
viðurvist meiri mannfjölda en eg hefi
nokkurs staðar annars séð saman kom-
tnn á einum stað. Söngurinn var frá
bær að styrkleika og blæfegurð. Meðal
laganna var þula ólafar Andrésdóttur
með lagi Sigvalda Kaldalóns. Hún
bergmálar enn í huga mér, reynsla mín
og kynni af íslenskum sjómönnum gera
mér hana ógleymanlega:
“Særnd er hverri þjóð að eiga sægarpa
enn,
Ekki er að spauga með þá útnesja-
menn.
Gull að sækja í greipar þeirn geigvæna
mar
Ekki nema ofurmennum ætlandi var.
Sagt hefir það verið um Suðurnesja-
menn:
Fast þeir sóttu sjóinn, og sækja hann
enn.”
W. P. Ker
Eftir Snæbjörn Jónsson
I’egar mér barst eftirfarandi kvæði á síðastliðnu hausti, datt mér til hugai, að ekki ýkja
margir lesendur Tímaritsins myndu kannast við W. P. Ker; og af því að eg hafði engin gogn
handbær, sneri eg mér til vinar míns Dr. R. Beck, og sendi liann mér góðfuslega þessa gieinar-
gerð.
“Prófessor W. P. Kcr er sannarlega “drápunnar verður” af hálfu vor Islenchnga, svo hug-
stæðar voru honum íslenskar fornbókmentir og merkileg rit hans um þær. Hann var bkoti,
kaupmannssonur frá Glasgow, fæddur þar í borg 30. ágúst 1855 og stundaði þar bæði undnbun-
lngsnám og háskólanám, en síðan framhaldsnám í Oxford. Árum saman var Iiann piótessor í
enskunt bókmentum við Lundúnaháskóla (University Collegc) og einnig prófessor i tagurtræöi
(skáklskap) við Oxford-háskóla. Hann lést 17. júli 1923. , ,. .
Hann tók sérstöku ástfóstri við íslenskar fornbókmentir og túlkaði þær af nnklum lærdómi
ýg fágætri skarpskygni í hinu gagnmerka og víðkunna riti sínu Epic and Romance, er prentað
'efir vcrið mörgum sinnum. Sama snild, um efnismeðferð og djúpan skilnmg, svipmerkir rit-
gerðir hans, eða öllu heldur fyrirlestra, um íslenskar fornbókmentir og íslenska menningarfröm-
bði, sem prentaðir eru í öðru bindi ritgerðasafns hans Collected Essays (1925). Hann var maður
frábærlega víðmentaður og hafði verið margvíslegur sómi sýndur fyrir vísindamensku og fræði-
roannleg afrek. Meðal annars var hann heiðursfélagi í Hinu íslenska Bókmentafélagi.”—Ritstj.
Skyldi engin íslensk tunga
^tla að mikla nafnið þitt?
Ertu gleymdur íslands börnum,
eða mun það kannske hitt,
að þau hiki öll að vaða
eld, sem lykur hauginn þinn?
Sé það þannig, sýnast mætti
sæmst eg réði ei til þín inn.
Veit eg, það er mér um megn að
mæra nafn þitt eins og ber.
Það tókst ennþá engum manni,
allrasíst það hentar mér.
Er þó máske enn í gildi
orðið það, sem skáldið kvað:
Þar sem engill ekki þorði
óhikandi fíflið trað.