Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1958, Qupperneq 77

ÍSLENZK LJÓÐ í ENSKUM ÞÝÐINGUM
59
Um bók þessa er til einskis að
raeða frekara, því hún er löngu ó-
fáanleg, enda mun upplagið hafa
Verið fjarska lítið og mestur hluti
þess gefinn, en ekki seldur.
f^riðja safnið hefi jeg aldrei sjeð
°g kom það þó út 1955. Mjer vitan-
*ega hefir það aldrei sjest í nokk-
Urri íslenzkri bókaverzlun. Það
nefnist The Harp of the North, safn
eftir Einar Benediktsson, en
Prófessor Frederic T. Wood þýddi.
ff111 bókina var greinargóður og
skarplegur ritdómur í Scandinavian
Studies 1957, eftir próf. Loft L.
jarnason. Eftir honum virðist sem
. Un sje stórmerk, og hefir þó þýðar-
1Un valið sjer ærið erfitt hlutverk.
æri þess mjög að óska að hann
vildi halda áfram þessu starfi sínu.
Fjórða bókin er svo safn Páls
jarnasonar, Odes and Echoes.
eiri og merkasti hluti hennar er
Pyðingar úr íslenzku. Hún hefði
§etað orðið hin gagnlegasta ef betur
hefði tekizt um útgáfuna, en þar
nafa fjaliað um þeir menn, er ekki
nnnu til bókagerðar og höfðu auk
pess máske
sem
- ekki þau letur, ________
auðsynleg voru. Hefir margt orðið
errUvísi en skyldi. Heiti bókarinnar
h mjög óheppilegt, gefur enga
endingu um skyldleika við ísland,
rentið er leiðinlega fráhrindandi,
með jafnstóru letri, og ekkert
rmnt frá höfundum kvæðanna, að
nga Ur nú ekki tali um að þar sje
je6ln feiðbeinandi ritgerð um ís-
hefft-an s^úldskap alment, sem þó
Alt 1 ^^^1 verfð alveg út í bláinn.
haf 6rU keffa raunaleg mistök og
a orðið höfundinum fjárhagslega
star'J^fff hann þó betra skilið fyrir
r sitt og fyrir það framtak að
koma þýðingunum út á eigin kostn-
að. Guð gaf þarna vængina, og þá
var ilt að binda við þá blý.
Hjer á íslandi var um eitt skeið
einhver orðasveimur um að ljóða-
þýðingar Jakobínu Johnson mundu
verða gefnar út í sjerstakri bók
vestan hafs. Þetta þóttu að vonum
góð tíðindi, en nú um langt skeið
hefir ekkert um þetta heyrzt, og því
ástæða til að ætla að orðrómurinn
hafi verið gripinn úr lausu lofti. Er
þá spurningin, sú, hvort ekki megi
endurvekja hugmyndina og reyna
að gera hana að veruleika. Sje eng-
inn möguleiki að koma kverinu út
vestan hafs — það yrði að vera vel
og fallega út gefið og viðunandi
greinargerð að fylgja þýðingunum
— mætti leita fyrir sjer um íslenzk-
an forleggjara. En hjer er vitanlega
að öðru leyti ekki unt að fara
út í framkvæmdaratriði. Þýðingar
Jakobínu eru gerðar af svo mikilli
prýði að þær ættu þetta skilið. Jeg
hefi enga sjeð sem ekki væri góð, og
á sumum þeirra er ómenguð snild.
Alls og alls hefir mikið birzt af
þýðingum íslenzkra ljóða í Vestur-
heimi, vitaskuld miklu meira en
jeg hefi augum litið, og efalaust er
nokkuð (máske mikið) til óprentað
í eigu einstakra manna. Þannig er
harla ósennilegt að Skúli Johnson
hafi ekki látið eitthvað eftir sig í
handriti. Þær þýðingar, sem jeg
hefi sjeð á prenti, eru náttúrlega
misjafnar að gæðum, lítill fengur í
sumum þeirra, aðrar ágætar. Af
góðum þýðingum hlýtur að vera til
meir en nóg til þess að fylla slíka
bók sem hjer yrði um að ræða.
Sýnisbók yrði að vera af hæfilegri
stærð, ekki kver, en ekki heldur