Heimilisritið - 01.02.1944, Síða 5

John Anby hafði Iofað henni krónu, þegar
steinaröðin næði niður að hliðinu.
„Já, það eitt er víst! Ég veit um
þær í tugatali!“
P'elicia glápti á hana.
„Það er skrítið. Ert þú einmana,
Maggie?“
„Ég? Nei, ég hef víst áreiðan-
lega ekki tíma til að vera það“.
„Er Vera frænka einmana?“
..Já. það er aftur annað mál. Frá
því að kærastinn hennar dó fyrir
nokkrum árum .... nú, en það
er mál sem þú skalt ekki hugsa
um .... farðu nú heldur út í
hænsnakofa og gáðh að hvort þú
finnur ekki eitthvað af eggjum!“
Eitt af því sem Felicia hafði
mjög gaman af, var að safna eggj-
um. Hún flýtti sér fram í forstof-
una og greip eggjakörfuna, sem
hékk þar á snaga.
í sömu svifum kom Vera inn úr
dyrunum .... þá hafði hún lokið
við kennslutímann. Sólin skein á
hár hennar, svo að það ljómaði
eins og lýsigull .... og fjóluilm
lagði af henni. Felicia tyllti sér á
tær til þess að heilsa Vcru með
kossi. IJenni fannst Vera frænka
fallegasta stúlkan í veröldinni og
óskaði fsér að verða alveg eins og
Vera þegar hún yrði stór.
„H vert ertu að fara?“ spurði
Vera.
„ÚtJ hænsnakofa að sækja egg
.... viltu ekki koma með?“ spurði
Felicia og teymdi Veru með sér út
í garð.
Felicia liélt í hendina á Veru,
leit upp til hennar og sagði:
„Ertu einmana, Vera?“
Vera hikaði andartak .... svo
leit hún til Feliciu brosandi.
„Nei, því skyldi ég vera það?
Ég hef þig hjá mér“.
„Já, en þegar pabbi og mamma
koma úr þessari löngu för til Ame-
ríku . . .. þá bý ég ekki lengur hiá
þér .... verðurðu þá ekki ein-
mana?“
Vera hikaði aftur dálitla stund
áður en hún svaraði.
„Af hverju spyrðu svona?“
„Mér datt þetta bara svona í
hug“.
„Ég sakna þín áreiðanlega,
Felicia mín. En ég þarf að kenna
mörgum að spila. Og ég fer oft til
HEIMILISRITIÐ
3