Heimilisritið - 01.02.1944, Blaðsíða 8

hvert, þangað sem hún verður nær
ættingjum sínum?“
„Nei, nei, það vona ég ekki. Ég
er viss um að þú verður fljótlega
góður vinur hennar“.
Hann ræskti sig og fór hjá sér.
„Já, því skyldum við vera óvin-
ir?“
„Langar þig ekki til að koma
upp á loft og sjá herbergin þar?
Það er hægt að sjá ána frá glugg-
anum á herberginu mínu“.
„Jú, mig langar mjög til þess
að skoða húsið .... en sennilega er
bezt að bíða þangað til frænka þín
kemur".
En Felicia vildi ólm fá að sýna
honum, hvernig allt var umhorfs,
og það endaði með því að þau
gengu saman út í garðinn. Hann
dáðist að blómareitnum, trjánum
og allri umgengni. Tíminn leið svo
fljótt, að Felicia varð alveg undr-
andi, þegar Vera stóð allt í einu
ljóslifandi í garðinum.
Ókunni maðurinn gekk í áttina
til hennar.
„Ég verð að biðja yður afsök-
unar, ungfrú Stormell .... “
„Stormell ...... ég heiti ekki
StormeIl!“
„Hún heitir Vera Jerson“, hvísl-
aði Felicia að honum.
„Ég kom einungis til þess að
fá að líta á húsið“, hélt hann
áfram.
„Ég ætlaði að koma seinna, úr
því að þér voruð ekki heima, en
litla frænka yðar vildi ekki fyrir
nokkurn mun að ég færi“.
„Ætluðuð þér að skoða húsið?“
spurði Vera. „Ég er ekki alveg með
á nótunum .... “
„Ég fékk þetta húsnúmer hjá
fasteignasalanum .... “
Ilann tók spjaid upp úr vasa
sínum og rétti Veru það. Hún leit
á það og sagði svo:
„Nú fer ég að skilja. Fasteigna-
salinn hlýtur að hafa hlaupið á
sig. Hann hefur skrifað 33 í stað-
inn fyrir 53. Ungfrú Stormell býr
í húsinu nr. 53 við þessa götu“.
„Þér megið til með að afsaka
þessi mistök, ungfrú Jerson“.
„Það er ekkert að afsaka“, svar-
aði Vera brosandi og gekk áleiðis
til hússins.
Þetta voru mikil vonbrigði fyrir
Feliciu. Eftir allt saman var þetta
alls ekki einmanalegi verzlunar-
maðurinn.
ÞAU GENGU aftur inn í hús-
ið .... John hafði skilið þar eftir
hattinn sinn. Þegar Vera sá að bú-
ið var að leggja á teborðið, stanz-
aði hún andartak. Felicia vissi
hvers vegna .... hún war auðvit-
að að hugsa um að bjóða honum
te.
„Ég get náð í eitt bollapar í við-
bót“, hvíslaði hún.
Vera brosti .... en hún skildi
þó að minnsta kosti hvatninguna,
HEIMILISRITIÐ