Heimilisritið - 01.02.1944, Síða 48

HAÍstin
★
Keli: Ja. mikill er drottinn. Heldurðu
ekki að hún Bína hafi komið að heim-
sækja mig í fyrrakvöld.
Kobbi: Nú, hvern sjálfan vildi hún?
Keli: Hún var að tala um þig.
Kobbi: J'ao er þó lífsins ómögulegt.
Keli: Jú, Kaninn hennar er farinn.
Kobbi: Meinarðu það virkilega?
Digga digga damm, hún Skjalda er borin,
digga digga damm, hún átti kálf,
digga digga damm, og hann var skorinn,
digga digga damm — hún át hann sjálf.
Keli: Stilltu þig, gæðingur. Hann Eggert
Stefánsson hefði kallað þig simpla týpu
tuttugustu aldarinnar, að láta svona úti á
götu.
Kobbi: Eg held, að hann hætti nú líta í
spegil, sá himnalúlli.
Keli: I alvöru að tala. Þú ættis ann-
ars að splæsa á mann einum bjór hérna i
þessari sjoppu.
Kobbi: Jæja, en út með sprokið þá.
ICeli: Já, minnstu ekki á það óbölvandi.
— En heyrðu, sérðu þessa maður — þetta
er nú kroppur sem segir sex.
Kobbi: Æ, ekki finnst mér neitt heill-
and við hana.
Keli: Hún hefur líka áreiðanlega aldrei
reynt að heilla þig, svo að það er varla
von. Hún er gift — þú þekkir líklega
boðorðin.
Kobbi: Já, og ég get stært mig af því
að hafa ekki brotið eitt þeirra.
Keli: Hvert þeirra? — Nú en sleppum
því. Eg hef heldur áhyggjur af þvi að
láta þig borga allan brúsann hérna. Þú
lepur víst sultinn úr krákuskel.
Kobbi: Ríkur er ég ekki að vísu. En
ekið hef ég þó í mínum eigin vagni.
Keli: Það hlýtur að hafa verið barna-
vagn.
Kobbi: Eg fæ snert af bráðkvöddu ef
þú heldur svona áfram. Hvað ætlaðirðu
að segja mér? Var Bína mjög sorgbitin?
Keli: Það var mesta furða hvað hún
bar sig vel að eiga von á öðrum eins
rudda og þér, þó að harðindatimar séu
að vísu framundan hjá kvenþjóðinni.
Kobbi: Þú ert asni og þú ert naut þú
ert efni i hænsna graut. Heldurðu að ég
sé eitthvert harðindahey?
Keli: Ekki sagði ég hey. En það mætti
hvísla því að mér i myrkri, að hún Bina
litli fari ekki á guð og gaddinn fyrr en
hún má til. — ef ég þekki hana rétt.
Kobbi: Hvað meinarðu. maður. Huhfh,
það er sem ég segi: Það er sami gumpur-
inn undir vkkur báðum. Allir leika tveim
skjöldum.
Keli: Ekki hef ég verið talinn mikill
skylmingarmeistari hingað til. — En. jæja.
Hún var ósköp aumingja ....
Kobbi: Blessuð — elsku — vesalings .. .
Keli: Nei, nei. nei, nei, bíddu. Þú hefur
víst kysst hana einu sinni. er það ekki —
og það var fyrir einu ári eða svo?
Kobbi: Einn er hver einn — enginn
fæst í landi.
Keli: Jæja, þú skalt nú samt hafa allt
þitt á þurru. Skilurðu það ekki, að hún er
í trúkki við einn vesturheimskan til.
Kobbi: Hvert þó í sjóðbullandi . . . Hvað
vilja þeir alltaf vera að kankast upp á
annarra manna jússur!
Keli: Aðalerindi hennar var það, okkar á
milli sagt, hvort ég héldi, að hún hefði
ekki nógan sjans hjá þér, þó að hún yrði
með þessum ameríska eins og einn, tvo
mánuði eða svo — þangað til hann færi.
46
HEIMILISRITIÐ