Heimilisritið - 01.02.1944, Page 50

en það var ógerningur fyrir hann
að vita með fullri vissu, hvort hinn
rétti Worthington hafði verið gift-
ur eða ekki. Hann hefði alveg nóg
af áhyggjum á næstunni. Hann
gat þá og þegar átt von á konu,
sem ekki var til, en sem gat gert
honum ljótan grikk,- ef henni skyti
upp, áður en hann hafði gengið
nógu vel frá kongsvaldinu.
PETE MORE fór að vinna
um klukkan fjögur um daginn,
skömmu áður en Bill kom aftur.
Þegar búið var að borða, stakk
Bobbie upp á að fara á bíó, en Bill
hristi höfuðið. Hann var ekki í
skapi til þess og liann sá, að Carol
langaði ekki heldur.
„Nú, jæja. Ekki fer ég ein", sagði
Bobbie reiðilega. „Ég fer ekki einu
sinni ein, þó að þið viljið kannske
að ég fari“.
Carol varð glaðleg á svipinn.
„Guði sé lof“, sagði hún. „Hann
misþyrmir mér nefnilega, þegar við
erum ein“.
„Misþyrmir þér!“ sagði Bobbic
agndofa.
„Já“, sagði Carol. „Hann er sad-
isti. Hann hefur unun af því að
kvelja aðra“.
„Nei, nú trúi ég ekki".
Bill skellihló. „Viltu sjá. Hann
lyfti hnefanum og gekk í áttina til
Carol. Bobbie stökk á hann og
greip um handlegg honum. Carol
hljóp hlæjandi út um bakdyrnar.
„Ertu vitlaus?" sagði Bobbie.
„Þú ætlar þó ekki að segja mér í
alvöru, að þú berjir hana, Bill“.
Bill tudlow hristi höfuðið. „Er
hún ekki yndisleg, Bobbie. Er hún
ekki þúsund sinnum betri en fugla-
hræðan, sem þú varst að mana á
mig í fyrra?"
„Eleanor var engin fuglahræða".
„Hún var með falskar tennur“.
„Hvaða vitleysa".
„Og kolrangeygð".
„Hún er prýðisstúlka. Það
veiztu vel, Bill“.
Bill hló aftur. Hann leit á klukk-
una. Hún var langt gengin átta.
„Ég ætla að fara á eftir henni,
Bobbie. Og þú þarft ekki að vísa
mér. til vegar“.
Bobbie rak tunguna út úr sér
framan í hann. Bill var enn hálf-
hlæjandi þegar hann kom út í
garðinn. Hann sá Carol^ lit í rósa-
beðunum. Hún stóð þais og starði
upp í loftið.
„Gættu þín nú að detta ekki eða
fara þér neitt að voða. Það er bara
ég“. kallaði Bill.
Carol leit við og Bill gekk til
hennar.
„Þetta eru fyrirtaks mannéskj-
ur, Bill", sagði hún. „Ég vildi sízt
af öllu verða þess valdandi að eitt-
hvað illt hlytist hér“.
„En þau myndu áreiðanlega ekki
hika við að hjálpa okkur, Carol".
„Það efast ég ekki um. Þau virð-
ast hafa tröllatrú á þér. Bill. —
48
H EIMILISR1TJ®