Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 33

lcveðja bróður minn með handa-
bandi, en hann lét sem hann sæi
það ekki og hreytti út úr sér:
— Það er gott að þú gazt á
endanum hypjað þig héðan! Og
ég ætla að láta þig vita að ég vil
ekki sjá þig oftar hérna!
Ég reiddist. Mér fannst ekki
að ég hefði unnið til þessa — nú,
þegar við vorum að skilja livort
sem var. Og ég sagði með þjósti:
-- Ég mundi reyna að gleyma
framkomu þinni og fyrirgefa þér
ef þú værir ekki bróðir minn . . .
Veiztu hvað þú hefur gert? Ég
man að ég var orðinn svo reið-
ur og að ég réði mér ekki . . . Þú
hefur sóað arfi okkar og með því
tiltæki þínu hefurðu ekki aðeins
svikið mig, heldur líka föður
okkar! Fvrir mér skaltu fá að
vera hérna óáreittur þangað ti!
þú hefur eyðilagt allt það sem
faðir okkar byggði upp — og
andi fljótsins fullkomnað verk
þitt. Heyrirðu það!
Ég gleymi aldrei svipnum á
andliti hans þegar ég nefndi anda
fljótsins. Hann varð öskugrár í
framan og röddin skalf þegar
hann mælti:
— Þetta fvrirgef ég þér aldr-
ei! Hann sneri baki við mér og ég
fór án þess að sjá hann . . .
Ég hef oft hugsað um þetta
síðan, og ég er kominn á þá skoð-
un að hann hafi í raun og veru
trúað á þennan leyndardóms-
fulla anda fljótsins, svo ótrúlegt
sem það má virðast . . . En hvað
sem um það er — aðeins hálfum
mánuði eftir að við Arnbjörg
giftum okkur og byrjuðum bú-
skap hérna á Velli, kom hlaup í
fljótið. Megnið af Hvammsengj-
unum eyðilagðist, og þegar
hlaupið íjaraði, sást ekki annað
en sandur og stórgrýti þar sem
beztu slægjulöndin höfðu verið
áður. Spádómur minn, ef spá-
dóm skyldi kalla, hafði rætzt á
þennan liræðilega hátt.
— Trúir þú á anda fljótsins?
spurði Haukur.
— Náttúran hlýðir sínum
eigin lögum, sagði Sigurgeir al-
varlegur á svip. En ég held líka
að hatur og illt hugarfar geri sitt
til þess að hamfarirnar verði enn
ægilegri og óviðráðanlegri. Og
liver veit með óyggjandi vissu,
nema að illar hugsanir búi yfir
einhverju dularfullu valdi?
Ivannski er það alveg rétt sem
gömlu mennirnir sögðu, að það
boðaði óhamingju að tala með
léttúð um slíka hluti? . . . Að
minnsta kosti hef ég alltaf séð
eftir því sem ég sagði við Helga
í reiðikasti.
— Nu, en samtímis því áð allt
virtist ganga á afturfótunum hjá
bróður mínum, stóð búskapur
oklíar í hinum mesta blóma.
Stundum kvaldist ég af sam-
vizkubiti gagnvart bróður mín-
n
HEIMILISRITEÐ.