Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 26

Andi fljótsins
Þróttmikil smásaga eftir rithöf-
undinn JÓN BJÖRNSSON
Stormurinn æddi hamslaus
niður eftir dalnum. Oveðursský-
in þutu eins og illhveli yfir him-
ininn og slettu úr sér slyddu og
liagléljum. Það hvein í hömrun-
um og fossarnir stóðu eins og
strókar beint upp í loftið. Fljót-
ið, sem oftast leið kyrrlát og frið-
samlega áfram milli grasivaxinna
liakkanna, líktist úfnu hafi. Kol-
mórauðar öldurnar gengu langt
inn yfir graslendið meðfram því.
Það var engu líkara en að ver-
öldin væri öll úr lagi þennan dag.
Allt sumarið hafði verið mesta
blíðskaparveður — en nú hafði
hann allt í einu gengið í útsuð-
ur með mesta foraðsveður. Það
gat ekki hjá því farið, að bænd-
urnir biðu stórtjón af óveðrinu,
því að ennþá áttu þeir talsvert
af heyi úti, og mikið af því hlaut
að fara ut í veður og vind í slíku
veðri. Það var ekki að undra að
menn yrðu áhyggjufullir um
framtíðina ef tjón yrði á heyj-
unum því að ekki var víst að
veturinn yrði eins mildur og í
fyrra, og það var annað en gam-
an að eiga að fara að berjast við
heyleysi og skort.
Sigurgeir á Velli stóð á hlað-
inu lieim hjá sér og horfði út,
yfir engjarnar. Mest af sætinu
var falhð um koll og sjálfsagt
mikið af heyinu fokið út í veð-
ur og vind. Það var enginn efi
á því að stormurinn hlaut að
gera óbætanlegt tjón. En raunar
myndi það ekki ríða honum að
fullu. Sigurgeir hagaði búskapn-
um á þann veg, að hann þyrfti
sem minnst að treysta á guð og
luklvuna. En því var verr að það
var elvki hægt að segja það sama
um vissa aðra . . . Hann strauk
sér um ennið og várð áhyggju-
fullur á svip . . . Sigurgeir bóndi
var á að gizka milli fimmtugs og
sextugs. Einasta merki þess að
liann var farinn að eldast, var
hárið, sem var mjög farið að
grána. En það var langt síðan
hann varð gráhærður og unga
24
HEIMILISRITIÐ