Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 21

spurt: „Hvað leggið þér til að
við gerum í kvöld? Þetta er glað-
værasta kvöldið á árinu í hinni
glaðværu París. Eigum við að
fara á Ritz, eða eigum við að
heimsækja einhverja óbrotna
veitingastofu?“
„Við skulum fara í óbrotna
veitingastofu“, flýtti Pierrette
sér að svara.
Mortimer varð glaður í
bragði. „Eg var einmitt að vona,
að þér kysuð það helzt. Ég veit
einmitt um stað, þar sem Gleðin
og Sorgin lialdast í hendur, þar
getum við byrjað kvöldið“.
Pierrette brosti. „Ég verð að
viðurkenna, að þér voruð ekki að
gorta, þegar þér sögðuð, að þér
gætuð sýnt mér París“.
„Ég hef aðeins tekið yður með
mér á þá staði, þar sem ég hef
sjálfur verið hamingjusamur“,
sagði Mortimer.
„Já, en þér þekkið líka aðra?“
Það brá fyrir efasemdahreim í
rödd hennar.
„Ég þekki aðra, en það skipt-
ir engu máli“, sagði hann alvöru-
gefinn. „Ég hlakka til að fá að
vita, hvað yður finnst um þann
stað, sem ég hef geymt mér að
sýna yður þar til síðast“.
STAÐURINN, er Mortimer
hafði geymt að sýna henni, var
kaffihús, er var til húsa í fornum
og skuggalegum fangelsisklefum.
Þegar Mortimer og Pierrette
gengu þar inn, var maður í bún-
ingi frá seytjándu öld að syngja
drykkjuvísu um einhvern ensku
konunganna.
„Það er nákvæmlega eins og
þegar ég var hér síðast. Jafnvel
drykkjuvísan er sú sama“, sagði
hún og fáhnaði um háls sér.
„Þér hafið komið hér áður?“
spurði hann. „Ég vona, að þér
hafið ekki verið í fylgd með
manninum, sem þér elskið —
fyrirgefið: elskuðuð. Ó, ég get
lesið það úr svip yðar, að þann-
ig hefur það einmitt verið!“
„Má ég segja yður frá þeim
manni?“ spurði hún allt í einu.
„Þér ættuð bara að vita, hvað
ég þrái að heyra yður segja frá
honum“, svaraði Mortimer.
Það var alls ekki neitt óvenju-
leg saga, er hún sagði honum.
Þau höfðu verið ákaflega ást-
fangin hvort af öðru, hún og
þessi maður. Fyrst í stað hafði
sambúð þeirra verið jarðnesk
paradís.
„Hvers vegna fór svo allt út
um þúfur?“ spurði Mortimer og
virti hana fvrir sér með athygli.
„Vegna þess, að ég gat ekki
treyst honum. Hann var svo
glaðvær og léttúðugur, — bæði
karlmenn og kvenfólk dáðu hann
eins og guð. Og hann auðmýkti
mig, þegar við vorum saman í
samkvæmum, Ég get. enn séð
HEIMILISEITIÐ
19