Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 19

sitja hér. Mér datt í hug, hvort
við ættum ekki að fara til Bal
Tabarin. Það er kannske helzt
til rómantískur staður, en það er
skemmtilegt þar, og kampavínið
er prýðilegt‘.
,Bal Tabarin“, endurtók unga
stúlkan dreymandi. „Kærið þér
yður nokkuð um að fara þang-
að?“ <'*«!
Mortimer kinkaði kolli: „Það
er einn af þeim stöðum, sem mér
þykir vænzt um — þar hef ég
lifað hamingjusömustu augna-
blik lífs míns“.
Pierrette virti hann fyrir sér
með vorkunnlátri lítilsvirðingu.
„En hvað þér hljótið að vera
barnalegur, fyrst þér haldið að
þér getið lifað á ný hamingju-
stundir fortíðarinnar með því
einu að heimsækja fornar stöðv-
ar“, sagði hún.
Og Mortimer sagði: „Eg held
að það gæti tekizt, jafnvel í fylgd
með yður“.---------
Þau héldu kyrru fyrir í Bal
Tabarin þar til langt var liðið á
nótt.
„Nú ætla ég að trúa yður fyr-
ir leyndarmáli“, sagði Mortim-
er, „ég verð gegnsýrður af róm-
antík af að sitja hér. Mér þætti
gaman að vita hvers vegna“.
Negrahljómsveit byrjaði að
spila, og fáein pör gengu út á
dansgólfið. Mortimer spurði
skyndilega:
„Eigurn við að dansa?“
„Eins og yður þóknast!“
Hún lét pelsinn falla af herð-
unum. Mortimer, sem var reglu-
maður að eðiisfari, lagði hann
kyrfilega yfir stólbakið. „Þetta
er fallegur pels“, sagði hann.
„Mér þykir líka ákaflega vænt
um hann“.
Það var eitthvað í rödd henn-
sem egndi hann til að spyrja
hana nánar um pelsinn. „Þér
sögðuð þetta líkt og pelsinn
væri bundinn einhverju, sem
yður er dýrmætt“.
„Það gaf mér hánn maður,
sem mér þótti ákaflega vænt
um“, sagði hún. „Eigum við ekki
að dansa . . .“
Þau dönsuðu einn vals, síðan
gengu þau aftur að borðinu.
„Viljið þér ekki segja mér nán-
ar frá þessum manni, sem yður
þótti svo vænt um og gaf yður
pelsinn?“ sagði hann biðjandi.
„Þér sögðuð greinlega: þótti
vœnt um, og ég dreg af því þá
ályktun, að hér sé ekki um að
ræða jafn vandabundinn mann
og unnusta eða eiginmann“.
Pierrette kipraði munnvikin
örlítið. „Nei“, sagði hún, „hann
er hvorki unnusti minn eða eig-
inmaður“.
„Þykir yður enn vænt um
hann?“ spurði Mortimer.
„Ég gæti orðað það þannig“,
sagði hún, „að mér þætti ennþá
HEIMILISRITIÐ
17