Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 6

HryUHeg sýn mœtti augum okkar. Mál-
verkið var óbreytt, en jyrir neðan það sá
ég tvo ajhöggtia og blóði stokkna jætur.
dökkhærður og skarpleitur með
miklar augabrúnir, vel kkeddur.
Allt í einu mundi ég liver hann
var. Það var hann Björn Sigurðs-
son listmálari. Hann var gamall
skólabróðir minn og félagi, og ég
hafði ekki séð hann í 20—30 ár.
Hann var orðinn frægur um alla
Evrópu fyrir málverk sín, þegar
hann hætti skyndilega að mála
og hvarf af sjónarsviðinu, líkt og
hann hefði verið uppnuminn.
Eg stóð upp í mesta flýti og
hljóp til hans um leið og ég kall-
aði upp yfir mig: — Bjössi.
Björn. Sæll og blessaður. Mikið
er langt síðan ég hef séð þig.
Hann tók í hönd mér og þekkti
mig á augabragði. — Halló, sagði
hann rólega, eins og hann átti
eðli til. — Hvað er nýtt að
frétta? spurði hann svo. Það var
eins og hann hefði umgengist mig
daglega.
— Allt ágætt, svaraði ég og
reyndi að vera rólegur, eins og
hann.
— Hvað ert þú að gera hér í
London? spurði hann.
— Ég er að skemmta mér og
auðga andann, svaraði ég fjör-
lega. En þú? hvað ert þú að
gera? Ég hef heyrt að þú snertir
ekki á pensli meir?
— Já-já, sagði hann. Það er
alveg rétt. Svo bætti hann við.
Við skulum halda áfram. Ég veit
um ágætan bar hérna á næsta
götuhorni.
Við héldum af stað en gátum
f'átt talað saman vegna þrengsla.
Ég gaf mér því tíma til þess að
rifja upp fyrir mér það helzta
um hann.
Hann var Reykvíkingur eins
og ég, og við höfðum verið sam-
an í gagnfræðaskóla. Þegar við
lukum gagnfræðaprófi fór hann
að læra málaralist, en ég hélt á-
fram í menntaskóla. Sama árið
og ég lauk stúdentsprófi, sigldi
hann utan til framhaldsnáms, og
4
HEIMILISRITIÐ