Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 41

tveggja mánaða forða heimilis-
ins; sem hringir landssímahring-
ingar daglega, án nokkurra nauð-
synja og býður ekki greiðslu fyr-
ir, sem situr lon og don í hús-
bóndastólnum og les skáldsög-
una sem húsmóðirin var hálfnuð
með, og sá sem notar bréfsefni
heimilisins til þess að skrifa ótal
bréf og fær svo „lánuð“ — eins
og hann orðar það, frímerkin.
Það getur líka verið þreytandi
að gera sumum gestum til hæfis
með mat. Sumir vilja ef til vill
ekki annað en grænmeti, aðrir
mega ekki borða nema einstaka
mat vegna meltingarsjúkdóma.
En verstir eru þó þeir, sem láta
vanþóknun sína beint eða óbeint
í ljós á því, hversu slæmur mat-
artilbúningurinn er, eða hversu
fátæklegur maturinn er.
Að vissu marki er það kostur
á gestum ef þeir eru feimnir. Það
er t. d. lítil hætta á því að slíkur
gestur noti íbúðina eins og hún
væri þriðja flokks hótelíbúð, eða
komi fram við þjónustufólkið
eins og það væri skátanýliðar en
hann skátahöfðinginn sjálfur.
En ef gesturinn situr hreyfing-
arlaus í hornstólnum, talar að-
eins ef á hann er yrt og roðnar
upp í hársrætur þegar spurt er
um álit hans á einhverju, þá er
vissulega erfitt að hafa ofan af
fyrir honum.
Feimnir gestir eiga líka oft erf-
itt með að fara, fyrr en seint og
síðar meir. Ef þeir eru boðnir til
kvöldverðar hanga þeir von úr
viti, líta stundum flausturslega
á klukkuna, en geta ekki hert
upp hugann til þess að fara á svo
tiginmannlegan hátt sem þeir
vildu kjósa. I slíkum tilfellum
ætti húsráðinn réttilega að koma
„setuliðsmönnunum“ til hjálpar
með því annað hvort að bjóða
þeim næturgistingu eða segja allt
í einu með undrunarhreim: „Guð
sé oss næstur! Er klukkan orðin
svona margt?“ Með þessum orð-
um ætti hann að standa upp eða
beinlínis að hringja á bíl. Það
er hæpið að nokkur bjóði þeim
nema einu sinni í heimsókn.
í jólaboðunum, þegar allir
vilja skemmta sér, tranar sérstök
tegund af gestum sér mjög fram.
Af þeirri tegund, er sá, sem alls
staðar vill vera allt í öllu og held-
ur sig vera hrók alls fagnaðar. Að
vísu er hann oftast nærri, en það
er um jólin sem hann hristir ryk-
ið af elztu skrítlunum sínum og
kemst reglulega í essið sitt. Hann
er óratíma að segja lítilfjörlegan
brandara, sem allir þekkja og
enginn getur hlegið að. Hann
sýnir ómerkileg töfrabrögð með
mikilli viðhöfn, byrjar á sam-
kvæmisleikjum, sem enginn hef-
ur gaman af o. s. frv. Og það er
á einskis manns færi að stöðva
orðaflaum hans eða athafnir. En
HEIMILISRITIÐ
39