Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 36

fljótið fer að líkjast sjálfu sér
aftur og rennur nú kyrrlátt og
hátíðlegt milli bakkanna eins og
áður. Kvöldsólin varpar rauð-
gulum geislum sínum yfir fjalla-
tindana og setur mildan svip yf-
ir landslagið, rétt eins og nátt-
úran vilji nú bæta fyrir ólætin
áður.
En fólkið á Velli hefur annað
að hugsa um. Hugsunin um
dauðann altók huga þess og þessi
kvöldfesurð gerði hana ennþá
sársa ukakenndari.
O" svo kemur nóttin. Iíún
breiðir milda blæju friðar yfir
landið. En engum fellur dúr á
auga. Sigursjeir gamli situr fvrir
utan skemmuna og bíður. Það er
ekkert annað að gera en að bíða.
Hann lítur til fljótsins öðru
hvoru. eins og hann búizt við að
siá eitthvað þar; svo andvarpar
hann þungt . . .
Hann skipaði fólkinu að fara
að hátta. enda þótt honum sé
fulllióst að boði hans muni ekki
verða hlvtt.'Hann vill helzt vera
aleinn. En konan hans, hún Arn-
björg. setzt hiá honum og held-
ur í hönd hans. Þau sitia lengi
þögid og stara út í húmið. rétt
eins og bau búizt við að fá svar
við beirri örlagaspurningu, sem
er efst í huga þeirra. Þau sitja
þarna og bíða þess að sólin roði
austurfjöllin og boði komu hins
nýja dags .. .
M
— Hvað er þetta?
Sigurgeir nýr augun og starir
út í húmið. Úti á miðju fljótinu
eygir hann eitthvað dökkt, sem
nálgast . . . Nei, nei, hann má
ekki gera sér neinar tálvonir . . .
Hann hleypur eins hratt og hann
getur niður á fljótsbakkann.
Hægt og hægt nálgast bátur-
inn. Og Sigurgeir er sannfærður
um að það sé einhver á leiðinni
til þess að tilkynna honum sorg-
arfregn ...
Arnbjörg grípur allt í einu í
handlegg hans.
— Það er Haukur! Guð sé lof!
Nú verður Sigurgeir að trúa.
Það er Haukur sem situr undir
árum! Og auk hans eru þau
Ilelgi, Guðrún og Dísa í bátn-
um.
En þegar hún hefur fengið ör-
ugga vissu um að þessu sé þann-
ig varið, svíkja kraftarnir hana.
Hún greip sér um höfuðið, rið-
aði á fótunum og varð að setj-
ast niður. Hún sat dálitla stund
á meðan hún var að iafna sig.
I sama bili skreið báturinn að
landi. Helgi flýtti sér í land, en
gekk burt frá fólkinu án þess
að kveðiá nokkurn.
Skelfingin stóð uppmáluð á
andlitum þeirra. Þau höfðu get-
að flúið upp á hól í nágrenni
bæjarins rétt áður en flóðið sóp-
aði húsunum burtu. A hverju
augnabliki gátu þau búizt við að
HEIMILISRITIÐ