Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 69

út handleggina. Flekinn hafði
verið settur skammt frá.
Emily Brewster var á báðum
áttum; að nokkru leyti var þetta
eklcert athugavert, að henni
fannst, en á hinn bóginn eitt-
hvað undaríegt. Hún áttaði sig
ekki strax á því. Allt í einu varð
henni það ljóst.
Arlena Marshall lá eins og
hún væri í sólbaði. Emily hafði
oft séð hana liggja þannig á
ströndinni undan gistihúsinu. En
það var engin sól hér undir klett-
unum. Það sló felmtri á Emily.
Báturinn steytti við fjöru-
grjótinu. Patrick kallaði:
„Halló, Arlena".
Grunur Emily Brewster stað-
festist. Arlena hreyfði sig ekki.
Patrick stökk út úr bátnum
og Emily fylgdi honum eftir. Þau
drógu upp bátinn, og flýttu sér
þangað sem Arlena lá hreyfing-
arlaus undir klettunum.
Emily horfði í leiðslu á sól-
brenndan líkamann, hvíta sund-
bolinn, og rauðu lokkana undan
græna hattinum. Hún tók h'ka
eftir því, að handleggirnir voru
sveigðir á óeðlilegan hátt. Henni
var strax Ijóst, að Arlena hafði
ekki lagzt útaf; henni hafði ver-
ið fleygt fram af.
Iíún heyrði Patrick hvísla
með óttablandinni rödd:
„Guð minn góður, hún er dá-
Hann kraup niður og tók á
hönd hennar — og á liandleggj-
unum.
„Hún hefur verið myrt“.
VI.
EIMILY Brewster sagði eins
og í leiðslu:
„Við megum ekki hreyfa við
neinu . . . fyrr en lögreglan kem-
ur“.
„Nei — nei — auðvitað“, sagði
Redfern. „Hver?“ Rödd hans
var magnlaus og harmþrungin.
„Hver hefur getað gert þetta? —
Það er ómögulegt — að hún hafi
verið myrt“.
Emily hristi höfuðið. Hún vissi
ekki hverju hún ætti að svara.
Patrick dró þungt andann.
Hann var æstur, en reyndi að
stilla rödd sína.
„Guð minn góður, ef ég næ í
þann óþokka, sem hefur gert
þetta“.
Það fór hrollur um Emily
Brewster.
„Hver serii hann kann að vera,
þá hefur hann áreiðanlega hypj-
að sig burtu. Það þýðir ekki að
leita hans hér. Við verðum að
ná í lögregluna. Ef til vill væri
bezt að annað okkar biði hérna,
hjá — líkinu“.
Patrick Redfern sagði:
„Ég bíð“.
Emily Brewster létti. Henni
var ekki geðfellt að láta í Ijós að
HEIMILISRITIÐ
67