Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 50

búin til að biðja afsökunar á því
að hafa verið svona dónaleg við
Marjorie?
„Já, ungfrú Dale“.
„Og viltu þá viðurkenna að
það hafi verið þín eigin óþekkt,
sem kom þér til að reka út úr
þér tunguna, en ekki neinn álf-
ur, vondur eða góður?“
„Já“, sagði ég, en ekki mjög
sannfærandi.
„Jæja þá“, sagði ungfrú Dale.
„Það er þá bezt að lofa þér að
fara með hinum“.
Einhvernveginn tókst mér að
komast fremst í hópinn, sem
safnaðist neðan við stigann. Ná-
kvæmlega klukkan hálfellefu var
hringt bjöllu uppi, og ungfrú
Graham, kennslukona mín,
sagði: „Jæja, börnin góð, þarna
er hann. Fljót! Flýtið ykkur, svo
þið verðið ekki of sein!“
Of sein, of sein! Ekki ég! Eg
varð að sjá jólasveininn þó ég
ætti á hættu að sprengja mig. Eg
hljóp upp stigana og tók tvö
þrep í skrefi. Eg þori að veðja,
að ekkert barn hefur farið hrað-
ar upp þessa stiga. Eg var eig-
inlega heldur fljót, því þó ég
kæmi ekki auga á jólasveininn,
sá ég ungfrú Dale bregða fyrir
með bjöllu í hendinni rétt í því
hún fór inn í stofuna. Og það
sem meira var, ungfrú Dale sá
mig.
Börnin hrópuðu allt umhverf-
is mig: „Sástu hann? Sástu hann,
Emily?“
En ég svaraði ekki. Vonbrigð-
in voru of hræðileg. Hendur mín-
ar voru kaldar. Það var satt, sem
Marjorie hafði sagt mér. Það var
enginn jólasveinn til.
Við gengum niður stigann, inn
í kennslustofuna aftur. „Jæja“,
sagði ungfrú Graham, „sá nokk-
ur hann?“
Allir steinþögðu.
„Svona nú“, sagði hún. „Ein-
liver hlýtui' að hafa verið nógu
fljótur. Réttið upp hönd, öll þið,
sem sáuð jólasveininn“.
Hægt og hikandi rétti ég upp
höndina. Öll augu mændu á mig,
þegar ég stóð upp. Og þá kom
ungfrú Dale inn. Þegar hún sá
mig stirðnaði brosið á vörum
hennar, en hún gat ekkert að-
hafst.
„Eg sá jólsveininn“, sagði ég
hægt, „ég sá hann greinilega“.
Isinn þiðnaði skyndilega úr
brosi ungfrú Dale.
„Einmitt“, sagði hún í svo vin-
gjarnlegum róm, að ég skildi að
loks hefðum við skilið hvora
aðra.
„Og hvað gerði hann, góða
mín?“ , *>i i
Ég leit fyrst á ungfrú Graham,
síðan á ungfrú Dale. „Hann rak
út úr sér tunguna framan í mig“,
sagði ég.
E N D I R
48
HEIMILISRITJÐ