Heimilisritið - 01.06.1948, Síða 10

sem burðaðist með kvartelið á
herðunum.
Skömmu eftir að þeir voru
komnir í livarf frá víkinni kom
annar bátur þangað og lagðist í
skyndi upp að ströndinni. Jó-
hann í Kotinu var formaður
bátsins. I>eir tóku þegar að koma
farminum í land og skýldu hon-
um í heilisskúta undir berginu.
Þetta gekk allt í einni svipan.
Jóhann var í bezta skapi yfir
því að bragð hans hafði heppn-
ast svo vel.
„JA, EG veit eklci almenni-
iega, hvort það er rétt að mér að
bjóða þér glas af víni á þessum
stað“, sagði sýslumaðurinn um
leið og hann dró tappann úr
flöskunni. „Þú skilur, að enda
þott við liöfum komið á vín-
banni hérna, hef eg ekkert á móti
því að fá mér hressingu einstaka
sinnum, og nú vill svo vel til að
mer var send flaska af víni um
daginn. Skál!“
Sölvi var eins og í leiðslu.
Hann þorði varla að dreypa á
víninu, en eftir nokkur glös jókst
honum hugur og hann fór að
verða ræðinn.
Öðru hverju skotraði hann
augunum til kvartelsins sem stóð
við hliðina á skrifborði sýslu-
mannsins, en er sýslumaður sá
það, hristi hann höfuðið.
„Við verðum að hella þessu
niður“, sagði hann.
Innan skamms var flaskan
tæmd í botn.
Sýslumaðurinn sat dálitla
stund eins og í þungum hugsun-
um. Hann var að taka þýðingar-
mikla ákvörðun með sjálfum sér.
Svo var nefnilega mál með vexti
að tollþjónninn var orðinn gam-
all og þreyttur og var allsendis
ófáanlegur til að halda starfi sínu
áfram lengur, og sýslumaðurinn
var í vandræðum með að fá
mann í hans stað. Hann gat eng-
um treyst af þeim er bjuggu í
þorpinu. Og nú datt honum allt
í einu í hug að Sölvi mundi vera
vel til þess fallinn að taka við
starfi gamla tollþjónsins.
„Mér líkar í rauninni skrambi
vel við þig, Sölvi“, sagði hann.
„Eg held að þú sért ágætur inni
við beinið“.
Sölvi brosti og kinkaði kolli.
„Heyrðu, hvernig litizt þér á
að ganga í þjónustu hins opin-
bera?“
„I þjónustu hins opinbera?“
át Sölvi kjánalega upp eftir
sýslumanninum. Hann vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið og varð
strax óttasleginn.
„Einmitt! Ég hef tekið eftir
því að þú ert anzi nazkur að
hafa upp á ýmsu, og slílcan mann
vantar mig einmitt nú, þegar
gamli tollþjónninn hættir störf-
um“.
8
HEIMILISRITIÐ