Heimilisritið - 01.06.1948, Qupperneq 39

varð það til þess, að hann varð
enn ósanngjarnari.
„Hér er það ég, sem ákveð,
hvernig komið er fram við við-
skipavinina, en ekki þér! Og get-
ið þér ekki fellt ýður við þá skip-
an, getið þér leitað yður nýrrar
atvinnu — og það er ekki víst
að yður takist það, og hvað ætl-
ið þér þá að gera?“
Helen yppti öxlum lítið eitt.
„Þá myndi ég verða að reyna
að notfæra mér þá reynslu, sem
ég hef öðlast í starfi mínu hjá
yður, og ef til vill stofnað eigin
verzlun“.
Hannaway horfði á hana hissa.
Hann átti því ekki að venjast,
að aminningarræður hans —
livort, sem þær voru réttmætar
eða ekki — væru svona áhrifa-
litlar. Hann var í þann veginn
að svara af enn meiri ákafa —
en í fyrsta sinn í langan tíma
reyndi liann að stilla sig. Deild-
arstjóri, sem kom fram af slíkri
ró og festu hlaut að vera firm-
anu dýrmætur — og velferð þess
var fyrir öllu. Hann settist og
sagði ofurlítið stilltari:
„Ég skal fyrirgefa yður í þetta
sinn — en framvegis verðið' þér
að sýna meiri nægætni“.
Helen var í þann veginn að
svara, að um meiri eða minni
nærgætni gæti ekki verið að
ræða, því hún færi burt —- en
hún tók sig á. Það yrði til þess,
að hún sæi Gordon sjaldnar —
og til þess mátti hún ekki hugsa.
Hún sagði Gordon frá þessu
atviki seinna um daginn, og hann
spurði:
„Nú, svo þú fékkst að sjá
óskatengdadóttur föður míns.
Mér finnst þú ekki með hýrri
há. Það má ekki svo til ganga.
Ég held þú þyrftir að létta þér
upp. Við förum í góðgerðarveizl-
una í Grand Hotel í kvöld — ég
skal kaupa aðgöngumiða“.
HELEN var ljómandi af ham-
ingju um kvöldið', er hún dans-
að’i í hátíðasalnum. Það var ekki
oft, sem þau skemmtu sér þann-
ig, og Helen var sæl eins og
barn.
I þrengslunum missti Gordon
af Helen eitt andai-tak, og fann
að einhver tók í handlegg hon-
um. Hann sneri sér undrandi við,
og þá var þetta Vivienne. Hún
virtist afar glöð af að sjá hann,
og vildi umfrarn allt, að hann
kæmi að borði föður hennar.
Gordon afsakaði sig, kvaðst vera
í fylgd kunn'ingja, sem hann
mætti ekki yfirgefa. Vivienne
nöldraði dálítið'.
„Það var leitt“, sagði hún, „en
þú getur þó dansað við mig“.
Hann komst ekki hjá því að
dansa við hana — og á meðan
gáði hann að Helen. Hann var
hræddur um, að hún myndi mis-
HEIMILISRITIÐ
37