Heimilisritið - 01.06.1948, Síða 48

t>egar við komum til London
snaraði Kellcr sér niður á Strand.
Ekki veit ég gjörla, hvers hann
varð þar vísari, en hann virtist
hafa labbað inn á ritstjórnar-
skrifstofur einhvers kvöldblaðs,
(ég hafði sagt honum, að helzt
væri að hitta ritstjóra þeirra
blaða stundarfjórðungi fyrir tólf
á hádegi), og þar hefur hann víst
verið svo óforsjáll að nefna mig
sem vitni að því, að frásögn
hans væri dagsönn.
„Það lá við sjálft, að þeir
rækju mig á dyr“, sagði hann
ævareiður, er við hittust við há-
degisverð. „Um leið og ég nefndi
yður á nafn sagði sá gamli satan,
að hann bæði að heilsa yður, en
óskaði hins vegar að fá að vera
óáreittur af fyndni yðar, og
ef þér kynnuð að hafa eitt-
hvað frambærilega að sýna hon-
um, þá skylduð þér koma með
það sjálfur. Annars væri sér
miklu Ijúfara að horfa á yður
hengdar, en að víðfrægja lyga-
sögur eftir yður. Leyfist mér að
spyrja, hvernig er sannleikurinn
túlkaður í þessu landi?“
„Sannleikurinn er virtur og í
hávegum hafður. En þér rennið
blint í sjóinn um skoðanir okkar
á sannleikanum. Ilvers vegna
eru þér að kljást við ensku blöð-
in? Hví símið þér ekki til New
York? Þar gleypir fólk við öllu“.
„Skiljið þér ekki.að það er ein-
mitt ástæðan fyrir því, að ég
geri það ekki?“ svaraði Keller.
„Jú, reyndar skildi ég yður svo
fyrir löngu. Þér eruð þá hættur
við að senda síraskeytið“.
„Nei, alls ekki!“ anzaði hann,
og bar ótt á, eins og sá gerir, sem
ekki veit, hvað hann vill.
Seinni hluta þessa dags gekk
ég með Keller fram og aítur um
London, um götur, steinlagðar
eins og ævarandi hraunbreiða,
yfir brýr, er virtust hafa verið
höggnar úr eilífðargrjóti, um
stíga og húsasund, barmafull af
rusli og skít, fram hjá húsum,
sem aldrei voru lagfræð, niður
tröppurnar við Thainesána, sem
virtust hafa verið höggnar í
sjálfa árbakkana. Við flýðum
biksvarta þokuna inn í West-
minster-kirkjuna, og meðan við
stóðum þar við fannst mér ég
heyra vængjablak horfinna kyn-
slóða leika um höfuðið á Litch-
field A. Keller, blaðamanni frá
Dayton, Óhíó, Bandaríkjum
Norður-Ameríku, sem hugðist
ganga fram af Englendingum.
Hann geispaði letilega um leið
og við gengum út í þokuna og
umferðaskarkalann.
„Eigum við svo ekki að ganga
við á símstöðinni?“ spurði ég.
„Heyrið þér ekki „World“ í New
York hrópa og biðja um upplýs-
ingar viðvíkjandi hinni miklu
sjóslöngu: blind, skyrhvít, með
46
HEIMILISRITIÐ