Heimilisritið - 01.06.1948, Side 49

moskus-daun, — drepna af neð-
anjarðarhræringum, hjúkrað á
banastundinni af ástríkum lífs-
förunaut út í rúmsjó, — en þetta
allt sá amerískur ríkisborgari
með eigin augum, snarráður, sí-
vakandi fullhugi, — bráðsnjall
blaðamaður frá Dayton, Ohíó.
Ameríka lengi lifi! Húrra, húrra!
Hér komum við! Sussu og hó, hó!
Peningar, maður! Milljónir,
sure!“
Keller hafði gengið í skóla í
Princeton, og hann leit út fyrir
að þurfa hressingar við.
„Þér hafið knésett mig hér í
landi“, sagði hann um leið og
hann stakk annarri hendi í
frakkavasa sinn. Þar dró hann
upp handritið sitt, og dálitla
visk af símskeytaeyðublöðum —
því að hann hafði þegar skrifað
símskeytið. — Svo rétti hann
mér hvorttveggja, stundi við og
mælti: „Eg gefst upp. Ég vildi
óska þess, að ég hefði aldrei
komið til þessa djöfuls lands —
og ég liefði betur sen’t skeytið
beint frá Southampton. En ef ég
næ yður einhvern tíma vestur
yfir Alleghany-fjöllin,þá skal —“
„Það myndi ekki breyta
neinu, Keller. Þér eigið enga sök
á þessu. Misskilningurinn liggnr
í þjóðareðli Ameríkumanna. Ef
þér væruð sjöhundruð ármn
eldri en raun er á, þá munduð
þér fara að eins og ég“.
„Og hvernig þá?“
„Segja frá atburðinum sem
hreinni og klárri lygasögu“.
„I skáldsagnarstíl?“ Hann
nefndi þetta orð með þeim
svilcalausa viðbjóði og fyrirlitn-
ingu, sem sannur blaðamaður
hefur á þessum fylgidraug stétt-
arínnar.
„Þér getið nefnt það hverju
nafni, sem þér viljið. Ég nefni
það aðeins lygasögu“.
Og nú er þetta hér með orðið
að lygasögu. En því er svo var-
ið um sannleikann, að hann er
eins og nakin kona — og þegar
það kemur fyrir, að sú kona stíg-
ur upp til okkar af mararbotni,
þá verður sérhver gentlemaður
annað hvort að gefa henni pils,
eða snúa sér til veggjar og sverja
þess dýran eið, að liann sjái ekki
neitt.
E N D IK
OrSspeki
Hvað má segja um ellina? Hún er viðmótsþýtt ástand. Árin og aldurinn
færir okkur frið við Guð vorn og heiminn. Við afsölum okkur tilkalli til hinna
jarðnesku landa, en fáum í staðinn innsýn í himnesk lönd. Ilenrik Hertz.
HEIMILISRITIÐ
47