Heimilisritið - 01.11.1948, Side 9

gekk um í vinnustofunni og nag-
aði neglur sínar af taugaæsingu.
Klukkan var nærri tólf, þegar
dyrnar oþnuðust loksins. Sam-
stundis vissi hann það. Linda
var horfin. I stað hennar var
komin ástúðleg, viðkvæm kona,
eðlileg, tilfinninganæm, skyn-
söm, göfug kona, sem elskaði
börn — og ekki aðeins sín eigin
börn.
Hún stóð við dyrnar og þrýsti
handritinu að brjósti sér.
Hann gekk til hennar og tók
það af henni, til að láta það falla
niður á stól. ,.En Franseska, þú
hefur grátið“.
Hún kinkaði kolli. „Eg gat
ekki gert að því“, sagði hún auð'-
mjúklega. „Því þú hefur gert
mig alveg eins og ég vil helzt
vera, Max! Ó, Max, þetta er dá-
samlegt leikrit! Eg vil gjarnan
leika í því — alltaf!“
Hann tók liana í faðm sér og
hélt lienni lengi upp að sér, án
þess að segja nokkuð.
ÆFINGARNAR hófust og
hún renndi Lindu af sér eins og
kjól, sem er orðinn of lítill.
„Hvað ég er orðin þreytt á þess-
ari leiðinlegu telpu!“ sagði hún.
Og hún var Franseska hans í
hverri taug. Hrifning hennar
gerði hann órólegan.
„Segjum nú að leikritið sé alls
ekki gott“, sagði hann eitt kvöld.
„Eiginlega erum við bæði aðila^;
að málinu, við getum ekki séð
það hlutdrægnislaust“.
Hún rauk upp. „Svona eru
gagnrýnendur! Byrja strax að
rífa niður leikrit, áður en búið
er að setja það á svið!“
„Eg er bara að hugsa um þig“,
sagði hann. „Eg get ekki hugsað
mér, að þú íarir í hundana“.
Hún brast í grát og vildi ekki
láta huggast. „Það er þegar of
seint. Eg er orðin þín Franseska
— alveg í gegn“. Allt í einu
hætti hún að gráta og horfði á
hann með nýjan glampa í sínum
fallegu augum.
„Hvað er nú?“ sagði hann óró-
lega.
„Eg er þó konan þín, Max“,
hvíslaði hún. „Eg vildi gjarnan
fæða þér barn“.
Hann varð hræddur. Hann
sagði við sjálfan sig, að það' væri
heimskulegt að láta hana eignast
barnið, sem hann óskaði svo
heitt, núna þegar hún átti að
leika erfiðasta og stærsta hlut-
verkið í lífi sínu. Hann sat fal-
inn í stúku og horfði á leikritið
halda sína braut á sviðinu, og
við hvert vel heppnað atriði
varð hann hræddari. Hvað hafði
liann gert? Hann hafði skapað
Fransesku drauma sinna, en hún
hafði lvft draumum hans lengra
en þeir náðu. „Hevrðu nú“,
hvíslaði hann þögull að sínu ó-
HEIMILISRITIÐ
7