Heimilisritið - 01.11.1948, Blaðsíða 40

tízkulegt, með Feneyjaglugga-
tjöldum, rósrauðum blæjum og
geysistóru rúmi. Það virtist að-
aldvalarstaðurinn í íbúðinni.
Hér lágu loðkápur, kjólar, sokk-
ar og nærföt eins og hrávið'i á
víð og dreif. En þó var það ekk-
ert samanborið við búningsher-
bergið. Þar var umhorfs eins og
þjófar hefðu látið greipar sópa
um allar hirzlur.
Úti í horni stóð ferðakista,
þakin merkjamiðum frá fínustu
gistihúsum víðsvegar um heim.
Jana fékk hjartslátt, er hún kom
auga á „Grand Hotel, Ivitz-
búhel“. A hverjum degi í mörg
ár hafði hún gengið fram hjá
því á leið í skólann. Og einu
sinni hafði hún vakið hrifningu
í salarkynnum þess sem Jeanne
d’Arc á skólaleiksýningu.
Hún gleymdi því, að hún
hafði sagzt vera svissnesk og
hlakkaði til að geta talað við
ungfrú Bhaithe um ættland sitt
og gleymt einstæðingsskap sín-
um í þessu ókunna umhverfi.
Hún var í glöðu skapi meðan
hún tók til í svefnherberginu og
búningsherberginu, og dáðist að
hinum glæsilegu fötum húsmóð-
ur sinnar.
JONU fannst hún skilja ung-
frú Blaithe mætavel. Langaði
hana ekki sjálfa stundum til að
vera hirð'ulaus — láta allt liggja,
þar sem það kom niður? Svo tók
liún eftir peningaskápnum.
Hann stóð opinn og glitraði á
gimsteina og aðra skrautmuni:
demantshringa, armbönd, háls-
festar og keðjur, sem virtust af-
ar dýrmætar. Nú gekk hirðu-
leysi ungfrú Blaithe heldur
langt, hugsaði hún. Hirðulaus
og opinská, svo mikið vissi hún
nú þegar um húsmóður sína.
Með hálfgerðu meðaumkunar-
brosi lokaði hún skápnum.
Næst gljáandi eldhúsinu fann
hún lítið herbergi, sem auðsjá-
anlega var ætlað henni sjálfri til
dvalar. Við skerminn á nátt-
lampanum var nælt miða. A
honum stóð: „Til hlutaðeigandi:
Hún er djöfull. Þér œttuð strax
að fara héðan{“
Jana reif blaðið í smáagnir og
fleygði þeim. Aðvörunin hræddi
hana ekki. Hún hafð'i reynt of
margt misjafnt síðan morgun-
inn ógleymanlega fyrir þremur
árum, er heimur hennar hrundi
saman umhverfis hana. Þau
höfðu einmitt verið að baka
köku fyrir átjánda afmælisdag-
inn hennar, þegar faðir hennar
kom allt í einu inn, náfölur í
andliti. Síðan flótti land úr
landi, blóð og tár og dauði.
Hvernig gat hún þá verið hrædd
við ungfrú Blaithe? Mikilvæg-
ast var það, að msisa elcki starf-
ið. Það var hið eina, er hún ótt-
38
HEIMILISRITIÐ