Heimilisritið - 01.11.1948, Blaðsíða 25

Nú stóð' ég og liorfði á mynd
hennar, eftir hinn fræga rúss-
neska málara, Burin.
„Mamma elskaði pabba inni-
lega“, sagði Svetlana. „Hún lét
sér ætíð annt um heilsu hans.
Hún bragðaði á öllu, sem mat-
reitt var handa honum, klukku-
tíma áður en hann borðaði það“.
„Hún er afar falleg“, sagði ég.
„Hún er draumfögur“.
Þá fékk ég þá tilfinningu, að
einhver stæði fyrir aftan mig. Eg
sneri mér snöggt við — og mætti
reiðilegu augnaráði Stalíns. Það
var kaldur glampi í augum hans.
„Farið héðan út, báðar tvær“,
sagði hann.
Við fórum, skjálfandi á bein-
unum. Svetlana var náföl.
Um kvöldið sama dag hringdi
Beria til mín. „Það verða ekki
fleiri kennslustundir“, sagði
hann. „Þér eigið ekki að koma
oftar“.
Eg hélt niðri í mér andanum.
„En get ég ekki fengið að sjá
Svetlana til að kveðja hana?“
stundi ég.
„Nei. Þér eigið ekki að hafa
neitt samband við liúsið fram-
ar“.
Þar með var því lokið. Ea:
bjóst við, að Svetlana myndi
skrifa mér, en ég fékk ekkert
bréf. Hafi hún skrifað, hefur
bréfið verið stöð'vað. Tveimur
dögum síðar barst mér rífleg
ávísun.
Leynilögreglan hélt áfram að
gæta okkar. Garðyrkjumaðurinn
gegndi starfi sínu þrjá mánuði
eftir þetta.
Arið 1946 dó maðurinn minn
eftir langa vanheilsu. Eg ákvað
að fara aftur til Frakklands. Ég
var dauðhrædd um, að einhverj-
ir erfiðleikar myndu verða á því,
en leynilögreglan hefur senni-
lega verið orðin sannfærð um
það þá, að ég væri enginn sam-
særismaður. Þeir gerðu mér það
mjög auðvelt, og ég fór frá Rúss-
landi snemma á árinu 1947.
Mér hefur oft komið til hug-
ar, að aðdáunarorðin, sem ég lét
falla um Nadezhda, og Stalín
heyrð'i auðvitað, hafi á einhvern
hátt komið sér vel fyrir mig. En
hvers vegna hafði hann orðið
svona uppvægur? Var það að-
eins vegna þess, að við höfðum
farið inn í einkaskrifstofu hans?
Það fæ ég aldrei að vita.
En ég get ekki gleymt orðum
Svetlana, að móð'ir hennar hafi
bragðað á öllu, áður en faðir
hennar borðaði. Var það skýr-
ingin á hinum sviplega dauða
hennar? Hafði hún goldið með
lífi sínu ástarinnar til S'alíns;
fyrir það að vernda hann?
Stálmaðurinn einn veit það.
ENDIR
HEIMILISRITIÐ
23