Heimilisritið - 01.11.1948, Blaðsíða 62

hverja samsetninguna á fætur
annarri, aðeins til að hrista höf-
uðið, þegar Betty spurði hann
syfjulega hinnar venjulegu
spurningar: „Nokkur árangur,
vinur minn?“ þegar hann skreið
upp í rúmið dauðþreyttur. Hann
varð fölur og lioraður eftir því
sem lengra leið, en hann hélt á-
fram leit sinni. Ákveðinn í að ná
marki sínu sníkti hann og fékk
að láni efnivörur og áhöld, þang-
að til eina nótt, að í steypumóti
hans lá skínandi málmhnullung-
ur. Hann tók hann upp og lét
hann falla á horðplötuna. Hann
rak upp siguróp, því að í stað
hins dumba hljóðs alúmínsins
heyrði hann liarðan hljóm stáls-
ins.
Hann gerði hinar nauðsynlegu
prófanir á málminum í flýti.
Hann hafði fundið það — alú-
miníum, sem var jafnsterkt stáli
og þó ekki þvngra en venju-
legt alúminíum. Hann þaut inn
í svefnherbergið' og reif Betty
upp úr fastasvefni. „Betty! Eg
hef fundið það! Nú eru áhyggj-
ur okkar búnar!“
Þau fóru saman inn í rann-
sóknarstofuna, þar sem Ravenal
leit yfir athuganir sínar og end-
urtók tilraunina. Nei, það var
enginn efi. Hann skrifaði for-
múluna á auða síðu í vasabók-
inni sinni, lagði bókina á vinnu-
borðið og fór að hátta. Þau
Betty lágu vakandi nokkra
stund og gerðu framtíðaráætl-
anir, unz þau sofnuðu loksins
fyrsta rólega svefninum í marga
mánuði. Næsti dagur myndi
verð'a upphaf nýs lífs.
Morguninn kom, og eftir að
hafa glevpt í sig morgunmatinn,
flýtti Ravenal sér inn í rann-
sóknarstofuna til að ná í vasa^
bókina. Hann ætlaði fyrst að
tala við Trístabe Steel. Það
myndi ekki vera of mikið að
fara fram á fjórðung milljónar.
Og á morgun gæti hann talað við
fasteignasala um hæfilegt hús.
Peningar! Peningar! Hvíld,
vinnufriður! Þessar hugsanir
þutu gegnum höfuð hans, þegar
hann opnaði dyrnar að' vinnu-
stofunni.
Sterk sýrulykt streymdi á
móti honum, þegar hann gekk
inn. Það lá við að hjarta hans
stöðvaðist, þegar hann leit á
vinnuborðið. Sýruflaska hafði
oltið um og innihaldið mvndaði
poll á borðinu, og í miðjum poll-
inum lá vasabókin eins og
svampkennd, fiil hrúga og var
að' leysast upp. Athugasemdirn-
ar í henni voru þegar algjörlega
ólæsilegar. Ravenal hneig niður
í stól og huldi andlitið í hönd-
um sér. Nú varð hann að reyna
að muna formúluna.
Hann stökk upp og fór að
koma áhöldunum fvrir. Nokkur
60
HEIMILISRITIÐ