Heimilisritið - 01.11.1948, Qupperneq 46

þetta Valborgarmessukvöld. Þau
gætu farið á Skansinn, séð
brennurnar og dansað. Svo gat
hann sagt lienni sannleikann á
eftir. Hann var ekki flagari,
liann var einmana. Hann vildi
ekki vera einn þetta kvöld. Því
mátti hún ekki brosa við honum
og hlæja með honum einum
bara í kvöld?
„Eg fór til þess að kaupa
blöð“, sagði hann.
Hún hló: „Þú vilt auðvitað' fá
blöðin að heiman. An þeirra get-
ur þú ekki verið. En livar eru
blöðin? Hefurðu týnt þeim?“ .
„Nei — ég —r þau voru upp-
seld“.
„Uppseld?“ spurði hún for-
viða. „Það er skrítið“.
„Já, eða ég sá engin blöð“,
svaraði hann. „Það' voru svo
margir við blaðasöluna. Ég get
beðið. En á hvaða leið varst þú?“
„Ég kom af stöðinni. Ég var
að íylgja John“.
Hann hugsaði: „John. Hvrer er
liann? Unnusti eða eiginmaður
að líkindum“. Hún hafði hanzka,
svo að' hann sá ekki, hvort hún
bar hring. Upphátt sagði hann:
„Hvert var John eiginlega að
fara?“
„A vakt“, svaraði hún. Svo
bætti hún við: „Hér getum við
ekki staðið“. Hún hló. Svo stakk
hún handleggnum undir arm
hans.
„Þú ert þá ein þíns liðs“,
mælti hann eftir stutta þögn.
„Nei“, svaraði hún. „Ég er
ekki ein þessa stundina“. Hún
þrýsti sér upp að honum lítil-
lcga. Hann fór að hugsa um, að
hann vissi ekki hvað hún héti.
Hann vildi ekki koma upp um
sig.
„Geturðu ekki 'skemmt þér
með' mér í kvöld?“ spurði hann.
„Ég veit ekki“, svaraði hún
dræmt.
„Jú, það er svo langt síðan
við sáumst", sagði hann og
hrukkaði ennið. Auðsjáanlega
var hún að hugsa um eitthvað
sérstakt. Líklega síðustu sam-
fundi þeirra Birgis og hennar.
Én nú lék hann Birgis hlutverk.
„Við skulum ekki lifa í heimi
endurminninganna í kvöld“.
Hún hristi höfuðið og hló. Svo
sagð'i lnin: „Nei“.
„Þá kemurðu með í kvöld?“
spurði hann.
Ilún hneigði höfuðið til sam-
þykkis.
„Þú ert indæl“, sagði hann ó-
afvitandi.
ÞETTA var skemmtilegt
kvöld. Éyrst borðuðu þau á litlu,
fínu veitingahúsi. Svo fóru þau
upp á Skansinn og dönsuðu
nokkra dansa þar.
Þessi stúlka, sem hann vissi
ekki hvað hét, virtist honum dá-
44
HEIMILISRITIÐ