Heimilisritið - 01.11.1948, Blaðsíða 29

það' annars: frændi hennar,
William Clarke, sækir hann ekki
fyrirlestra yðar? Já, það hélt
ég“, sagði Yard-maðurinn, sem
vissi þetta þegar, frá nábúunum.
„Hafið þér nokkuð séð hann í
dag?“_
„Nei, það hef ég ekki. Síðast
þegar ég sá hann“, sagði Hiclc-
ens og færði sig ósjálfrátt lengra
frá hinu óhugnanlega líki, „var
um átta-leytið í gærkvöldi, þeg-
ar ég kom heim. Hann var að
rífast við frænku sína, en það'
var engin nýlunda. Hann hljóp
þá npp í herbergi sitt og skellti
hurðinni“.
„Og hefur ekki sézt hérna í
hverfinu síðan, en frænka hans
hefur verið lcyrkt og 100 ster-
lingspund, sem hún tók út úr
bankanum í gær, eru horfin“.
„En þér setjið þó víst ekki þá
tvo atburði í samband hvorn við
annan!“ sagði Hiclcens prófessor
móðgaður. „Að vísu ógnaði
hann henni, eða sagði öllu held-
ur, að' manneskju eins og hana
ætti að afmá —- en hvaða mark
er takandi á ógnnnum! Hér var
líka rukkari, sem hótaði henni;
þó því einu að bíða, þangað til
hann fengi borgað, og árdtti
hana eins og hann mátti, með
því að síhringja dyrabjöllunni
hjá henni“.
„Hef heyrt það“, sagði lög-
reglumaðurinn. „En við liöfum
meiri áliuga á frændanum, og
höfum þess vegna stungið
þrjótnum inn, og það skal ekki
bregðast, að það er hann. Það,
sem hann segir, hljómar eins og
hreinasti þvættingur: eftir rif-
rildið við frænkuna þykist hann
hafa hlaupið upp í herbergi sitt
og tekið saman föggur sínar og,
takið eftir þessa: farið sína leið,
ekki um aðaldyrnar, heldur eld-
húsdyramegin! og þykist hafa
dvalið mest alla nóttina úti í
skógi; hann var afar dapur, segir
hann, og hann þurfti að hugsa
sig um í ró og næð'i. Það hljóm-
ar fallega!“
„Þér liafið ef til vill fundið
peningana á honum?“ spurði
Hickens prófessor ofurlítið liáðs-
lega.
„Auðvitað ekki“ ,sagði lög-
reglumaðurinn. „Þeim hefur
hann haft vit á að lauma ein-
hversstaðar — drottinn má vita
hvar. En málið er augljóst: Hin
látna hótar honum að strika
hann út úr erfðaskrá sinni, og
þessvegna drepur hann hana og
tryggir sér allan arfinn . . .“
„En það' gerir hann ekki“,
mótmælti Hickens af venjulegiá
rófestu, „þegar þið látið hengja
hann. ... Hvers vegna hafði frá
Warren annars alla þessa pen-
inga heima hjá sér?“
„Ég hélt þér þekktuð hana,
prófessor. Hún hljóp stöðugt í
HEIMILISRITIÐ
27'