Heimilisritið - 01.11.1948, Blaðsíða 33

JÓNATAN JÓNSSON:
Draumur jarðyrkjumannsins
Er forsælan lagðist í lautir og hlíð
og lióðaði söngfugl í mó,
en hafrænan andaði haustsvöl og björt
um hamra og blómgaðan skóg,
lá sofandi maður og höndunum hélt
um herfi og nýfenginn plóg.
— En dulúðugt seiðmagn í loftinu lá.
Með löngun til fagnaðarhags —
þá andi hans sveif inn í óunnin lönd
á örmum hins komandi dags,
er varfærin, sveimhuga vorgyðja sló
og vígði til riddarabrags.
Er vorsólin mynntist við módökka jörð,
sem móðir við kornungan svein.
Hann ferðaðist hljóður um framandi strönd
og fann hvergi laufskrýdda grein,
því landið var kargþýft með holtagrjót hart
og helmerkt hver einasta rein.
Hann blíndi í leiðslu á bjargfastan svörð
og berfættur auðnina tróð.
Hann' angraður leitaði um ógróna jörð
að einhverri lífrænni slóð,
en ströndin var fjörvön og dauðanum dæmd
og daggirnar rauðar sem blóð.
Hann fleiðruðum iljum að endingu sté
í óvæntan blómstrandi lund,
sem greypti í auðnina mannshjartamót,
svo máttugt við augnanna frmd.
Þar náfölur maður í laufinu lá
og lúrði hinn síðasta blund.
HEIMILISRITIÐ
31