Heimilisritið - 01.11.1948, Blaðsíða 36

Hann teygði sig eftir pappírs-
t>laði.
„Nafn yð'ar?“
„Jana Hubrec“.
„Jana? Gervinafn. Hef aldrei'
heyrt það áður“.
„Það er venjulegt, tékkneskt
nafn“, sagði stúlkan í sjálfsvarn-
.artón.
„Tékkneskt? I morgun voruð
þér þýzk“.
„Austurrísk“, leiðrétti hún.
„Austurrísk, tékknesk, þýzk
gerir ekkert til. Héðan í frá er-
uð þér svissnesk. Enginn kærir
sig um Þjóðverja. Aldur?“
„Næstum tuttugu og eins“.
„Síðasta staða — engin. Með-
mæli — engin“. Enderberry
sagði engin með sérstakri áherzlu
og skellti í góm með velþóknun.
Stúlkan átti bágt með að skilja,
að það, sem verið hafði óyfir-
stíganleg hindrun í margar dap-
urlegar vikur í atvinnuleit,
skyldi nú vera orðið kostur. Það
var eitt af þessuin óskiljanlegu
atvikum, sem hún hafði vonað'
í örvæntingu sinni, að fyrir
kæmu, síðan fyrsta daginn, er
hún byrjaði að ráfa milli ráðn-
ingarskrifstofanna. Hún hafði
að lokurn einbeitt sér að Ender-
berry vegna þess, að þrátt fyrir
hranalegt fas hans, vonaði hún,
að hann væri ekki eins hjarta-
laus og liann virtist vilja láta
líta út fyrir.
„Takið nú eftir“, hélt Ender-
berry áfram. „Eg ætla að senda
yð'ur til ungfrú Priscillu Blaithe,
eða frú Priscillu Hinckliff — ég
veit ekki hvaða nafn hún notar
þessa viku. Þér eruð einkaþerna.
Hún er auvirðilegasta, óskamm-
feilnasta, síngjarnasta kvenper-
sóna, sem ég þekki, og ég þekki
þær allar. Reynið ekki að þókn-
ast henni. Það kæmi ekki að
neinu haldi, hvort sem væri.
Hún rekur yður, hvað sem þér
reynið að gera henni til geðs.
Þér eruð þriðja stúlkan, sem ég
sendi henni í þessari viku. En
hún borgar yður þó vikulaun.
Þrjátíu dollara! Hún er að lik-
indum vitlaus, en nísk er hún
ekki. Og ég geri ráð fyrir, að þér
hafið not fyrir peningana. Og
hvað umboðslaun mín snertir,
Gleymið þeim“. Hann rétti
henni bréfmiða. „Hérna er heim-
ilisfangið. Og munið, að ég að-
varaði yð'ur. Ef þér viljið losna
við að fara, hef ég ekkert við
það að athuga“.
„Eg ætla að fara. Já, svo sann-
arlega geri ég það!“
„Jæja þá. Af stað“.
Stúlkan hikaði. „Mætti ég
hringja til mömmu og láta hana
vita þetta?“
„Já. Já. En flýtið yður“.
Hann fór í frakkann meðan
hún símaði. Og hann virti hana
jafnframt fyrir sér. Omáluð'. Blár
34
HEIMILISRITIÐ