Heimilisritið - 01.11.1948, Blaðsíða 49

götuna sá ég misgrip mín. Þið
voruð ekki svo líkir sem mér
virtist í fyrstu“.
„Og þú þagðir um þetta“,
sagði hann.
„Eg hefði átt að leiðrétta mis-
skilninginn“, svaraði hún. „En
ég var einmana. Bróðir minn
vinnur við járnbrautina“.
Hann greip fram í: „Er það'
John?“
„Já, hann þarf að gegna
slcyldustörfum í kvöld, og á
morgun. Við eigum fáa vini.
Þeir, sem ég þekki, eru flestir
giftir eða trúlofaðir, og það er
ekki skemmtilegt að vera
fimmta hjól undir vagni“.
„Og þess vegna þagðirðu?“
„En hvað er að segja um þig?“
Hann þagði augnablik. Svo
sagð'i hann: „Ég varð strax ást-
fanginn í þér“.
Hún hætti að brosa og varð
alvarleg.
„Ég er ekki líkur Birgir nema
á ytra borðinu“, sagði hann svo.
Hún hló lágt: „Ég trúi þér“.
Hún brosti svo innilega til
hans, að hún hafði aldrei fyrr
horft þannig á nokkurn mann.
Hann tók hana mjúklega í faðm
sinn, og kyssti hana. Þau voru
ekki framar einmana hvort um
sig. Astin hafði gagntekið þau.
ENDIR
Slœmur ávani.
Didda litla hafði þann slæma ávana að sjúga þumalfingurinn. Hvernig sem
henni var bannað þetta liélt hún því áfram. Loksins hugkvæmdist móður
hennar gott ráð. „Ef þú hættir ekki að sjúga þumalfingurinn, þrútnarðu út og
springur", sagði hún. Og þetta dugði.
Fáeinum vikum síðar voru nokkrar konur i heimsókn lijó móður Diddu.
Ein þeirra var mjög framsett og átti augsýnilega skammt eftir, þangað til hún
yrði móðir. Didda litla einblíndi lengi á haua ,en stóðst svo loks ekki mátið.
Hún gekk einbeittnislega til frúarinnar. benti framan á hana með fyrirlitning-
arsvip og hrópaði mjög ásakandi röddu: „Svei-svei! Að þú skulir ekki skamm-
ast þín — þó! Eg veit hvað þú hefur gert af þér!“
Hvers vegna grét jólkið?
Leikari nokkur hafði allstórt hlutverk í dramatísku Ieikriti. Daginn eftir
frumsýninguna hitti hann leikhússtjórann á götu og sagði: „Sjáið þér, hvaða
áhrif leikur minn í andlátsatriðinu hafði á áhorfendurna? Þeir voru næstum
allir grátandi. ...“
„Já, ég sá það vel“, muldraði leikhússtjórinn hryssingslega. „Fólkið vissi
nefnilega, að þér voruð alls ekki dauður".
HEIMILISRITIÐ
47