Heimilisritið - 01.07.1954, Síða 4

við viljum gera allt sem við get-
um fyrir gestina, að þurfa að
baslast með hálfgerða gallagripi
í þjónustustörfunum, svo að allt
fer í handaskolum.“
„Ætli mikil hætta sé á því,
þegar þér haldið' í taumana,
fröken Gunnþóra.“
Mæðudrættirnir við munn-
vikin á ráðskonunni grynnkuðu
við þessa gullhamra. Eg held, að
hún hafi farið heldur hressari af
mínum fundi.
Eg kveikti mér í sígarettu,
opnað'i gluggann, hallaði mér út
í gluggakistuna og horfði út.
Greinilega var vor í lofti. Blái
liturinn í Esjunni var orðinn
djúpur og hlýr, sunnan frá
Tjörninni barst kliður kríunnar
yfir bæinn. Brumin á runnun-
um handan við völlinn voru far-
in að grænka og jafnvel hingað
upp barst ilmur, sem hvergi er
ferskari en af birkinu hér á Is-
landi.
Eg tók nauðsynlegasta far-
angurinn upp úr töskunum og
skipti um föt. Svo ætlaði ég út
í bæinn til að heilsa gömlum
kunningjum.
Eg gekk niður stigana. A þeim
var dregill með sama lit og uppi
á ganginum. A handriðinu og í
hornunum var komið fyrir ým-
iss konar pottblómum, grænum
og blaðmiklum. Og á efsta stiga-
pallinum stóð stúlka og sneri
baki að mér. Hún laut áfram og
var eitthvað að dunda við stórt
pottblóm, sem stóð í horninu.
Það var eitthvað í fari þessarar
stúlku, sem fékk mig til að
staldra við' sem snöggvast, og nú
sá ég, að hún var að strjúka ryk
af blóminu og virtist gersamlega
sokkin niður í þetta verk. Hvít-
ir, grannir fingurnir fóru var-
færnislega, nærri því kjassandi
um blöðin hvert af öðru. Aldrei
hafði ég séð hlynnt að blómi með
meiri alúð. — Hún hafði víst
lokið við að strjúka af efri hluta
jurtarinnar, því að nú kraup hún
á kné og fór að hlúa að' neðstu
greinunum og sópa mold að stilk-
unum.
„Hvers vegna eruð þér að
þessu?“ spurð'i ég dálítið undr-
andi.
Hún spratt á fætur í ofboði
og leit á mig stórum. óttaslegn-
um augum. Þetta var kornung
stúlka, efalaust innan við tví-
tugt, lítil og föl, dálítið freknótt,
með korngult hár.
„Eg — ég veit ekki . . .“ stam-
aði hún vandræðalega.
Eg brosti hlýlega til hennar
til að draga úr skelfingu hennar.
„Þykir yður gaman að hlúa að
blómum?“
„Já,“ svaraði hún lágt, ,.og
svo líð'ur blómunum svo illa
2
HEIMILISRITIÐ